Lies Visschedijk: Jonge ouders

Kent u ze? Jonge ouders bij de zandbak met een lege, naar binnen geslagen blik van vermoeidheid? Die na de zwemles die zwetend een maillot proberen aan te trekken bij een lastig kind? Met door slaapgebrek getekende gezichten bij de zoveelste driftaanval in de rij voor de supermarktkassa?

Leuk hoor, kinderen.

Vermoeide ouders, probeer maar te denken aan die arme zangvogels, aan het eind van het voorjaar. Dat brengt wat vertroosting.

Denk bijvoorbeeld aan de koolmees. Nadat de eerste leg is uitgevlogen en de pubers met hongerige bekjes zitten te wachten op een veel te lage tak tot de kat ze te pakken neemt, kan het zo zijn dat het vrouwtje allang bezig is met de tweede leg.

Wat doen die beestjes zichzelf toch aan? Koortsachtig worden nieuwe eitjes gelegd, wordt de poep van de vorige lichting weggegooid, wordt er weer gebroed, terwijl buiten nog een hele menigte wordt gevoerd.

Een koolmeesje voelt zich vast tien vogeljaren ouder na een paar van die legsels. Waarom zoveel, en zo snel achter elkaar? Wat doen die diertjes zichzelf toch aan?
Risico's spreiden. De eerste leg is misschien wel mooi getimed met de rupsenpiek, maar misschien heeft een sperwer in de buurt ook wel jongen, of een Vlaamse gaai die een boom verderop woont. Of vriest het een tijdje. Dan zijn heel wat koolmeesjes de pineut.Snel nieuwe maken. Knap hoor.

Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.Ook al zijn de vogelouders totaal verfomfaaid met een versleten verenpak door het gejakker, toch is die tweede of derde leg weleens beter af.

Misschien stikt het later in het voorjaar van de bladluizen, en is de vlaamse gaai iemand anders' leven zuur aan het maken. De eksters houden er eindelijk mee op alle nesten in de buurt leeg te eten. De kat van de buren is depressief en de sperwer is op vakantie. Dat zou allemaal zomaar kunnen.

Misschien gaat de tweede leg wel wat meer met de Franse slag, en wordt er wat minder gepoetst, maar ouders worden wel steeds handiger.

Hoewel er bij bij ons tweede jong de tanden iets minder lang worden gepoetst, en er niet overal meer foto's van worden gemaakt, kunnen we gevaarlijke situaties misschien wel sneller zien en beoordelen. Zo zijn de mezen slimmer en beter getraind de vijand op tijd te herkennen. Achter die vermoeide murwgeslagen blik, dezelfde als bij ons in de zandbak, gaat een goedgetrainde gezinsorganisatie schuil.

Wat hebben we het toch goed. Dat eerste jonkie is vaak al prima gelukt, en toch maken we er soms nog een. We zijn er net even beter in dan bij die eerste, kun je nagaan hoe goed die tweede gaat lukken.

De mezen hebben er soms wel veertien achter de kiezen. In een jaar.

En van een ekster bij de zandbak hoeven wij gelukkig niet te schrikken.