Lies Visschedijk: Het schrijvertje

Ach wat lijkt de zomer nog ver weg. 

Waar is iedereen?

Waar zijn de bijen, vliegen, hommels, vlinders en mieren gebleven?   

Waar zijn de diertjes in de sloot gebleven? Overleden, overwinterd of verstopt?

Ik denk terug aan een boottochtje door de Weerribben. Hangend over de rand van de boot zagen we in rustige hoekjes van het water het wemelen van de schrijvertjes.

Kleine zwartzilveren knopjes, zo te zien heel druk. Koortsachtig heen en weer gingen ze. Waar waren ze toch mee bezig?

Guido Gezelle wist het wel. Het krinklende winklende waterding schreef de naam van God in het water, zo staat het in zijn lieve gedicht Het Schrijverke.

Het is God van harte gegund, maar ik vrees voor Gezelle het ergste. 

Net zoals de spreeuwen die in een wolk om elkaar heen zwenken, of de kauwtjes die met windkracht zeven achter elkaar aan stunten, niks betekenen of uitbeelden,  zo schrijft het schrijvertje denk ik niks.  Maar dat niks verveelt nooit.

Onvermoeibaar schrijft het schrijvertje door, maakt scherpe bochten, vlucht voor een rimpeling op het water en haast zich weer terug.  Soms zijn ze met wel honderd bijeen. Allemaal bezig, en allemaal door elkaar.

Wat doet dat schrijvertje?

Hij jaagt. Maar waarop?

En hij vlucht. Maar voor wat?

Onder water is hij een kleine slechterik, die op muggenlarven jaagt. Boven water is hij doodsbang voor al het gevaar dat uit de lucht komt.  

Maar beneden moet het slechterikje oppassen voor vissen met honger, en boven water eet de bange poeperd iedereen die erin valt op.

Zo is hij op de vlucht en op jacht, jager en prooi, en is hij ook nog een heer in het verkeer.  Hij botst nooit.  Zijn speciale antennes voelen piepkleine drukverschillen in het water om hem heen. De een maakt een minuscule golf, waar de ander weer voor wijkt. het is niet alles eigen volk om hem heen. Er is ook nog het bootsmannetje.

Een verkeersdeelnemer voor wie je moet oppassen.  Een keer geen voorrang geven en het bootsmannetje wordt knetteraggressief. Ik heb er zelf ook al eens een  verkeersruzie mee gehad in het water. Alsof je geramd wordt door een mini-kano met een snijbrander. De steek van een bootsmannetje doet echt pijn en als je een insect bent verteert hij je en zuigt hij je leeg.  Daar wil je als schrijvertje niet tegenop botsen. Ook wil hij geen discussies met een geelgerande watertor of een waterschorpioen.

Met een paar ogen aan de bovenkant en een paar aan de onderkant van zijn kop is er van een prikkelarme tijdsbesteding geen sprake.  Als ik een half uur een schrijvertje was, zou ik of dood zijn, of knettergek. Misschien dat het schrijvertje zich daarom de hele winter in de modder verstopt. Het is hem allemaal even teveel geworden. Als het straks warmer wordt durft hij weer.

Gezelle schrijft:  Het blauwe gewelf, dat onder en boven u blinkt, zo diep. Wat een geluk, om daartussen te mogen schrijven.