Lies Visschedijk: De Langpootmug

Als ik binnen een langpootmug zie, dan word ik een beetje zenuwachtig. Ik moet m vangen, en wel zo snel mogelijk.
Wat een lief en krukkig insect,  als je 'm zo enthousiast en vergeefs ziet dansen tegen een raam. Waarom vliegen ze zo vaak per ongeluk naar binnen?

De langpootmug maakt geen vrolijke indruk, zoals bijvoorbeeld een hommel, of een libelle.  Nee, hij lijkt me eerder onhandig en zenuwachtig. Ik zou niet met m willen ruilen…
Stel je eens voor.
Maanden en maanden leef je onder de grond als emelt: een bleekbruine slappe sliert. In het donker rupsel je door de aarde op zoek naar een lekker stuk plant. Helaas smaak je zelf ook best lekker, en daarom is bijna de hele mollen- en vogelpopulatie van de tuin of de wei fanatiek naar jou op zoek.  
Mensen die een egaal groen grastapijt willen vinden jou ook niet zo leuk, want als je per ongeluk een worteltje teveel hebt doorgebeten komt er een bruine plek.
Gelukkig voor de mensen verkoopt de firma Bayer ‘Gazon-Insect’.  Giet de tuinier zijn gazon ermee vol,  dan kan er alweer na een maand tijd door konijn of kind op verantwoorde wijze van het gras worden genoten. Jammer trouwens, want niets is zo leuk voor een kind als zo’n lekkere dikke emelt uit het gras te peuren en eens goed te bekijken.  Als dieren, kinderen en gazon insect je toch niet klein gekregen hebben, worstel je je na een hele tijd naar boven.
Op wonderbaarlijke wijze ben je veranderd in een langpootmug.
Boven de grond kun je ook al op weinig sympathie rekenen.  
Mensen denken dat je steekt! Ik had het je graag gegund, maar helaas kan je dat niet.  Je naam klopt dus ook al niet.  In Engeland, land van de onberispelijke grasmatten, noemen ze je ‘daddy long legs’.
Weer heb je je uiterlijk niet mee:
Waarom heb je zo’n lange benen? Waarom doen die vleugels het toch zo slecht?  
En wat breekt er toch makkelijk wat  af, bij normaal gebruik..
In de vensterbank zie ik altijd wel een stukje van een van jouw vleugels liggen.
Zelfs als een goedbedoelend mens jou voorzichtig in de kom van zn hand vangt om je buiten te zetten, vlieg je vaak net iets te enthousiast weg, waarbij er zo’n sprietig pootje afbreekt.
Het zou wat zijn als wij met onze hak in een putdeksel blijven haken, dat we dan zo hard weg proberen te komen dat ons hele onderbeen afscheurt.  

Maar ja, het hoeft ook allemaal niet zo lang mee als bij ons. Als de langpootmug eenmaal zn uitgaanskleding heeft aangetrokken, dan mag ie nog maar een ding doen:
Eieren maken.  Hij mag niks eten, hij mag ook niet mooi en snel vliegen, hij moet snel een andere knapperd vinden, en z’n ding doen.
Ik hoop maar dat ie ervan geniet, want het blijkt bij die ene keer.  Na een paar dagen is het gebeurd.
Daarom wil ik m altijd redden, en wel meteen.
Als ik dan zo’n zenuwpees weer buiten loslaat, stijgt ie zo mooi op! Het heeft iets van een klein, bescheiden hemelvaartje.  En dan denk ik: zet m op.