Leon Verdonschot: Oud en nieuw

Tijdens Oud en Nieuw was ik in Frankrijk, met een groep vrienden. Veel van die vrienden hebben kinderen en in Franse chateaus staan geen Playstations, dus op nieuwjaarsdag was het tijd voor een ouderwetse activiteit: een speurtocht.

Terwijl we door een Frans bos wandelden, vroeg een van de andere deelnemers aan de speurtocht wat mijn lievelingsboom was. Ze vertelde er meteen die van haar bij: de treurwilg.

Ik had geluk, want precies op dat moment kregen we een telefoontje van de deelnemer aan de speurtocht die als heks verkleed op de kinderen zat te wachten in een oud boswachtershuisje. Ze was daar ontdekt door twee Franse wandelaars, die Jehova’s Getuige waren. In dat kleine huisje dachten ze een authentieke verschoppeling te hebben gevonden, en deze jonge vrouw, gehuld in oude lakens en de Franse taal niet machtig, die moesten ze uiteraard redden. Onze speurtocht-heks probeerden de twee Jehova’s Getuigen in gebarentaal uit te leggen dat ze niet in dit huisje woonde, maar verkleed op een groep kinderen zat te wachten. Dat maakte de situatie alleen maar erger: de twee Jehova’s Getuigen waren er nu van overtuigd dat ze niet zomaar een zwerfster hadden gevonden, maar ook nog een die professionele hulp nodig had. De Nederlandse vrouw moest de twee bijna letterlijk van zich afslaan, en toen we bij het huisje aankwamen, bleken de twee Jehova’s Getuigen haar te hebben voorzien van een kalender met voor iedere maand een citaat van Jezus – zodat het misschien toch nog allemaal goed kwam met haar.

Het navertellen van deze hele scene duurde zo lang, dat ik alle tijd had om na te denken over mijn lievelingsboom – en nóg wist ik het antwoord niet. De waarheid is dat ik verdomd weinig bomen ken. Écht ken bedoel ik; net naam, toenaam en eigenschappen.

Terwijl ik wel degelijk claim en meen te hoúden van natuur, of zoals dat inmiddels heet: wildernis. Bij die film, De Nieuwe Wildernis, zat ik trouwens ook al mijn ogen uit te kijken. Vrijwel alles dat ik er in zag, wist of kende ik niet.

Vroeger had ik nog wel een paar uitvluchten klaar voor mijn gebrek aan kennis: opgegroeid in Geleen, dus vooral uitgekeken over de torens van DSM, nooit bij de Scouting gezeten, geen buitenkind.

Maar dat zijn natuurlijk allemaal smoesjes. Wat voor waarde heeft de mededeling dat je om natuur geeft, van natuur houdt en doorgaans ook stemt op partijen die dat eveneens doen - wat voor waarde heeft die liefde wanneer je er zo weinig van weet dat je niet eens je lievelingsboom kunt noemen?

Wat mijn voornemen voor dit jaar is, laat zich dan ook raden.

En om meteen te bewijzen dat het al effect heeft: de beverboom!