Ik was op reportage in Oosterbeek, want in Oosterbeek wonen de oudste vegetariërs van Nederland. Ze wonen in een rond een bejaardenhuis dat Felixoord heet. Felixoord is het enige vegetarische bejaardenhuis van Europa.
Soms vragen mensen hoe lang ik al vegetariër ben. Dan zeg ik: 21 jaar. Dan antwoorden ze: zo, da’s al lang. Dan vragen ze meestal hoe dat zo kwam op mijn zestiende en dan vertel ik nog maar een keer over die reportage die ik zag, van Brigitte Bardot over de bio-industrie, en wat voor leven die dieren daar hebben, namelijk geen. En vaak is de volgende vraag of ik het wel eens mis vlees, en dan zeg ik nee, al vond ik het wel heel lekker, en helemaal waar is dat ‘nee’ niet, want het Limburgse gerecht ‘zuurvlees’, dat een beetje lijkt op het in de rest van Nederland ook bekende ‘stoofvlees’, dat mis ik, nou ik zal niet zeggen, al 21 jaar dagelijks, maar toch zeker wel zonder overdrijven: wekelijks.
In Felixoord is 21 jaar helemaal niet lang.
In Felixoord ontmoette ik mensen die al hun hele leven vegetariër zijn, en dat leven duurt inmiddels tachtig jaar, of langer.
Het zijn mooie mensen, daar in Felixoord, mensen die zichzelf een heel leven lang hebben moeten verklaren, excuseren of verdedigen. Eigenzinnige mensen levert dat op, levend volgens hun eigen normen, en prettig ongevoelig voor het oordeel van de slechtst denkbare raadgever: de buitenwacht.
Ik ben blij met iedere nieuwe vleesvervanger, maar aan de veel inwoners van Felixoord gaan die voorbij. Daar redden ze zichzelf zonder, al een leven lang.
De in restaurants momenteel zo populaire Vergeten Groenten zullen Felixoord nooit halen, want de oudste vegetariërs van Nederland zijn groenten nooit vergeten.
Jullie hier vandaag de Groenten Top 40, zij daar de Groenten Top 100 Aller Tijden.
In een appartement bij Felixoord wonen Kees en Atie. Ze zijn allebei tachtig. Kees is altijd vegetariër geweest, Atie werd het om indruk te maken op Kees. Dat lukte.
De broers van Kees, van 83, 82 en 79 zijn ook vegetariër. Ze zijn alle drie seniorenkampioen tennis.
Kees en Atie hadden maar even tijd voor me, want ze hebben het druk - met schrijven, lezen, vrijwilligerswerk en een hobby of tien. Als Kees aan het woord was, keek Atie verliefd naar hem, als Atie aan het woord was, keek Kees verliefd naar haar.
Atie zei: “Ik kan nog steeds niet van hem afblijven.”
Toen ik bij ze weg wandelde, dacht ik: later, over vele tientallen jaren, als ik écht lang vegetariër ben, wil ik net als Kees en Atie met mijn vriendin in Felixoord wonen, en niet van haar afblijven.