Advocaat van de natuur en spreekbuis van het milieu.

Leon Verdonschot: Maxi

  •  
18-09-2016
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
leon_verdonschot._01.jpg
Het is zondagochtend. Nog vijf dagen, dan verandert mijn leven wellicht drastisch. Dan is het vrijdag, en vrijdag heb ik een afspraak met Maxi, in haar woonplaats Hengelo.
Maxi is een hond, ze is twee en ze woont nu in het asiel. En als ik haar net zo leuk vind als ik denk, en nog belangrijker: als zij mij net zo leuk vind als ik hoop, dan woont ze na vrijdag in Amsterdam.
Mijn laatste huisdier overleed toen ik een jaar of acht was. Het was een parkiet, en hij heette, net als ik schat 70 procent van alle Nederlandse, parkieten, Pietje. Ik was erg blij met Pietje, al vind ik achteraf dat hij een weinig jaloersmakend leven heeft geleid. Veel redenen waarom ik tegen de bio-industrie ben, en ook tegen de kleine kommen waar veel vissen als een soort levende decoratie hun leven lang dezelfde gekmakende rondjes in moeten zwemmen, veel van die redenen golden ook voor het kooitje waarin mijn Pietje zijn leven heeft moeten slijten. De paar keer dat hij bij het verschonen van zijn kooi zijn vleugels uitsloeg om in ieder geval de rest van die flat in Geleen eens te verkennen zullen hem, vrees ik, ook niet de ware sensatie van vrijheid hebben gebracht.
Toen Pietje overleed, was ik ontroostbaar. Een kwam geen opvolger, en al helemaal geen Bella of Knabbel: ik denk dat mijn moeder had bedacht: hoe groter het dier, hoe groter na een paar jaar het verdriet.
Kennelijk heb ik die redenering zelf doorgevoerd, tot aanstaande vrijdag. Asielen heb ik altijd vermeden, omdat ik vreesde dat de volslagen weekhartigheid die ik ten aanzien van dieren heb er toe zou leiden dat ik zou terugkomen met niet alleen die ene hond of kat, maar ook al zijn buren.
Wat mijn gedachten heeft doen veranderen de afgelopen jaren, is de zorg voor een leenhond, en de ervaring dat het leven werkelijk leuker is met een hond, zelfs een die slechts een paar weken per jaar van jou is. Werkelijk ieder cliché waar hondenbezitters altijd mee strooien, heb ik de afgelopen jaren zelf herhaald. Het zijn eigenlijk vrijwel dezelfde clichés die jonge ouders elkaar herhalen, en ook het cliché dat het clichés zijn omdat ze waar zijn, heb ik zojuist herhaald.
Zelfs op de essentiële vraag of je een kind op deze wereld wil zetten blijkt een hondenvariant te bestaan. Niet dat ik me ooit heb afgevraagd: is dit wel een wereld waar je wel een hond op wil zetten – ik vind dat er een grens bestaat aan vragen waarvan je weet dat de hond zelf ze nooit zal stellen. Maar het type hond waar ik van houd, namelijk groot en met een kop die me aan Bruce Springsteen doet denken, dus bulldogs, boxers en Bullmastiffs, dat type hond vreet per dag een berg brokken weg die me het wat troosteloze gevoel geeft dat al het vlees dat ik al sinds mijn zestiende bewust niet meer eet, alsnog mijn huis binnenkomt voor mijn hond. Er zijn vegetariërs die daarom hun hond vegetarische brokken geven, maar dan blijkt er opeens ook een variant te bestaan op de vraag in hoeverre je als vegetariër andere mensen je eigen mening mag opdringen, namelijk de vraag in hoeverre je dat bij dieren mag doen, uit naam van de dierenliefde.
Er is één groot verschil met jonge ouders, heb ik inmiddels ervaren, en dat is dat ik altijd hoor dat luiers wennen. En in mijn ervaring een warm hondenzakje in je hand niet. Maar misschien geldt ook hier: als het je eígen kroost is, dan vind je het opeens niet meer vies, maar zelfs een soort van lief. Dus als u me na vrijdag gelukzalig ziet rondlopen met Maxi de Boxer, weet dan dat de liefde kennelijk wederzijds was, en geef me voor de zekerheid maar géén hand.

Meer over:

column
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Maandag, woensdag en vrijdag versturen wij je alle informatie uit de radio en tv-uitzending en het laatste internetnieuws.