Leguaantje pesten

Vorige week toen ik op Tortuga Bay, het Nationale parkstrand van Puerto Ayora, was, zag ik een jongetje van een jaar of tien een zeeleguaan de stuipen op het lijf jagen. Het was naar om te zien hoe de leguaan sprong en zich uit de voeten maakte. Nou ja, tien jarige jongetjes worden vaker betrapt op het pesten van dieren. Deze Galapagueno is beslist geen uitzondering, maar het blijft shockerend om te zien.

Als ik enkele passages uit de Beagleaantekeningen van Charles Darwin lees, dan word ik ook niet blij. In naam der wetenschap gooit hij een leguaan diverse malen in het water om te constateren dat het dier iedere keer weer naar dezelfde plek terugkeert. De conclusie luidt dat het dier zich op land veiliger voelt dan in de zee.
Ik vraag me dat af. Als Charles Darwin een snorkel, een masker, een wetsuit en een zwemdiploma had gehad, had hij met de zeeleguaan mee kunnen zwemmen. Het dier is volgens mij heel blij in het water. Ze zwemmen wat rustig rond en het is ook de plek waar ze hun eten vandaan halen. Ze schuimen de rotsen af naar zeewier. Als je naast een leguaan zwemt, hoor je hem de lava vermalen die met het zeewier mee komt. Darwin constateert dat zeeleguanen op zeewier leven, omdat hij hun maaginhoud bestudeert. Hij trekt daarmee de tot dan toe gangbare opvatting dat zeeleguanen vis aten in twijfel op grond van een gedegen wetenschappelijke methode, die beter houdbaar is dan de interpretatie die hij eerder deed.

Darwin noemt zeeleguanen monsters van een vieze zwarte kleur, maar zeeleguanen hebben de prachtigste kleuren. Groenig en rood/gele tinten komen voor in hun vel. Helaas moet ik het ook nu weer niet eens zijn met Darwin. Zeeleguanen zijn prachtige statige dieren, die gewoon tussen alle badgasten door hun gang gaan, zowel in het water, als op het land. En zeeleguanen pesten moet wat mij betreft zwaar bestraft worden.