Laura Tietjens: Woeste beesten in Finland

'Komen hier in Finland eigenlijk wel eens Russische beren, in een strenge winter?' vroeg ik mijn zus, terwijl ik uit haar raam keek naar de de witte velden. Het was -20 en er lag een meter sneeuw, meer dan in 120 jaar tijd.

'Beren zijn hier wel, hoor' zei zus. 'Gewone Finse. Een tijdje terug werden er hier achter in het bos enorme bulten blauwe stront gevonden. Die beer  had zich te goed gedaan aan de bosbessen.' Beren zijn schuw, als ze een mens horen aankomen maken ze zich uit de voeten. Maar als je per ongeluk terecht komt tussen een moeder en haar jong, heb je pech. Dat overleef je niet. Een paar jaar geleden werd neef, die op zijn brommer aan het toeren was met een meisje achterop, aangehouden door de politie. Het meisje droeg geen helm. 'Oeps,' dacht neef. 'Ik ben de lul.'

'Pas je wel op, jongen?' vroeg de politie.

'Ja meneer.'

'Weet je eigenlijk wel waar je voor moet oppassen?'

'Wat bedoelt u meneer?'

'Er is een beer gesignaleerd in de buurt.' Toen mochten ze doorrijden. Zonder helm.

Bij de buurman was een schaap gesneuveld. Een deskundige bekeek de resten. Het was het werk van een wolf, zei hij. Elanden zijn hier ook, en lynxen. Ik vind het heel stoer allemaal, want ik ben in Nederland al blij met een vlaamse gaai!

'In Helsinki heerst een konijnenplaag,' zei zus. Ik smeerde ongeïnteresseerd een broodje. 'Tamme konijnen,' ging ze verder. 'Het begon allemaal met één paartje dat door mensen was vrij gelaten.' Toen ze door vertelde, over hoe de konijnen de bloemperken kaal grazen en de katten thuis komen met konijnebabies in plaats van vogeltjes, herwon ze mijn interesse.

'Er stond in de krant dat ze ze maar zijn gaan voeren aan de leeuwen in de dierentuin. Het viel me wel tegen dat de diepvriezen rond kerst weer vol lagen met grote bulten kalkoen en haas, en niet met konijn. Misschien dat deze strenge winter er wat aan kan doen.'

'Er hoeft maar één paartje te overleven,' zei ik slim. Zouden mensen ook zo'n onverwoestbare soort zijn?