L. Erasmus: Het ultieme familiegevoel

Het lijkt alsof ze ongeduldig op me zitten te wachten. Zodra ik ‘s morgens het badkamerraampje opengooi, kijken er zo’n twintig nieuwsgierige oogjes mijn kant op. In spanning wachten ze tot ik de douchekraan opendraai. Ze houden hun adem in. Moeder, vader, opa, tantes, neefjes… de hele familie ligt op de loer.

Of ze er comfortabel bij liggen, weet ik niet. Het lijkt me pijnlijk, vastgeklemd aan zo’n cactus. En dat terwijl er bomen zat zijn in de buurt. Zou het met uitzicht te maken hebben? Zo’n cactus steekt wel degelijk boven alles uit. Wie hoog wil zitten, moet dus pijn lijden. Maar om er meteen je huis van te maken?

Één ding is zeker: ik heb voorbeeldige buren. De familie leguaan is onmiskenbaar benijdenswaardig. Ze houden zich vast aan elkaar en geen stekel staat hun in de weg, want ze slapen, hangen en vermaken zich schijnbaar opperbest met z’n allen daar; in die enorme cactus naast mijn huis. Vierentwintig uur acupunctuur. Dat moet stimulerend werken, want ik zie ze denken:
 
‘Gaat ze het doen? Gaat ze vandaag… Ja! Ik ruik het, ik ruik het tot hier! Ze heeft weer dat witte spul op haar hoofd. Het ruikt naar mmm, papaja! Waarom doet ze dat nou niet elke dag? Waarom maar één keer in de week?’

Mijn vaste ochtendritueel duurt hoogstens een half uur, maar het geeft de nodige voldoening. Het brengt een hele familie, elke dag opnieuw bij elkaar, voor een beetje ‘entertainment’: beetje burengluren.

Met mijn haar in badstof gewikkeld, kijk ik voor een laatste keer door het raampje naar buiten. Ik zwaai nog even om gedag te zeggen; mijn tien nieuwsgierige aagjes. Ze zuchten hun desillusie uit. ‘Tot morgen weer!’ zing ik hun veelbelovend toe. Wat lijken we in wezen veel op elkaar. Het is net familie.

(Aruba)