Koos van Zomeren: Kikkervisjes

Het mooiste van augustus was een vennetje met kikkervisjes. Ik ben eerlijk gezegd niet dol op augustus. Ik vind augustus deprimerend. Wat andere mensen met december hebben, heb ik met augustus: het gevoel dat de tijd in een pot met stroop is gevallen.

Het beste van augustus is eigenlijk dat je kunt merken dat de herfst eraan komt. Het eerste geel in de beuken, nachten die langer en koeler worden, vogels die beginnen te vertrekken of te arriveren. Maar voor het begin van de najaarstrek moet je naar mijn idee op de Wadden zijn, en daar was ik niet. Nog maar een wandeling op de Veluwezoom dan - en het was toch weer verder en warmer dan gedacht. Dus namen we midden op de hei de afslag naar een vennetje, zodat in ieder geval de hond zich even kon opfrissen.

Het water in dat vennetje heeft de kleur van oker, maar het is niet vervuild of zo. Aan de zonkant, dicht tegen de oever, daar waar het het warmst is, bleek het te wemelen van de dikkopjes. Alsof de zomer nog maar net was aangebroken! Hier en daar zag je bij die wemelende beestjes al achterpootjes zitten.Je kunt wel nagaan hoe die zich voelen. Als pubers met de baard in de keel. Wat gebeurt er met me? Wie ben ik, wat ben ik? Goudmijn voor een psycho-therapeut, zo'n vennetje.

Bij andere was de metamorfose inmiddels voltooid. Hoe die zich voelen, kun je ook wel nagaan. Als arme zondaars die Jezus hebben gevonden. Herboren! Heerlijk moet dat zijn! En zo, zwart en glimmend, als blije bezielde klontjes modder, klauterden ze tegen de oever op.

Vissen die aan land gaan, vinnen die pootjes worden - een cruciaal moment in de geschiedenis van het leven op aarde. En in deze beestjes herhaalt dit wonder zich elk jaar weer. Ik pakte er één met duim en wijsvinger beet en zette hem op mijn hand. Een miniatuur kikkertje. Of kleiner nog: een mini-miniatuur kikkertje. Het is dat je hem ziet, anders zou je niet geloven dat zoiets kleins een compleet kikkertje kan zijn.

Vooral de pootjes - spinnepootjes, maar ze doen het. Alleen de ogen...de ogen zijn verrassend groot. Naar verhouding dan. Je hebt wel een loepje nodig om dat vast te stellen. (Het verdient, dat zeg ik er maar even bij, altijd aanbeveling om een loepje bij je te hebben; een loepje kan net zo behulpzaam zijn als een verrekijker.)

Zo'n kikkertje op je hand. Dat weegt...dat weegt niks, helemaal niks, daar gaan er misschien wel tien van in een gram. Dat betekent dan dat de natuur aan een tiende gram levend weefsel genoeg heeft om er een bedoeling in te stoppen. En die bedoeling was duidelijk niet om op mijn hand te blijven zitten. Het dier tijgerde onverschrokken naar de rand  van dit plateau en stortte zich pardoes in de diepte.

Een sprong in het duister. Dat is het begin van ieder leven. En dat is ook het einde van ieder leven.

Al met al zat ik nogal een tijdje naar beneden te kijken. Toen ik  opkeek,  was dat in de verwachting een boomvalk te zien vliegen. Maar hij was al voorbij. Of moest hij nog komen?