Kees Moeliker: Voer de eendjes!

Het Amsterdamse stadsdeel Noord heeft een eendenbeleid. Wethouder Harm-Jan van Schaik wil het eendjesvoeren ontmoedigen want door al dat brood, zegt hij ‘[…] leven de eenden veel korter, geen negenentwintig maar slechts twee jaar’. De officiële stadsdeelbioloog voegt daar aan toe: ‘Als eenden teveel brood krijgen, hoeven ze niet meer op zoek te gaan naar natuurlijk voedsel. Verveling en agressie onder de eenden nemen toe, waardoor het aantal verkrachtingen en verdrinkingen door soortgenoten toeneemt. Dat is niet goed voor het dierenwelzijn.’ Wat een flauwekul. Dit zijn de feiten:

Eén troost als u zich opwindt bij het zien van een wijfje dat keer op keer kopje onder gaat: bij die dramatische groepsverkrachtingen heeft de vrouwtjeseend het heft in handen. De anatomie van haar geslachtsorgaan is zo geëvolueerd dat zij ongewenst (zwak) zaad op een zijspoor kan zetten en het zaad van de uitverkoren woerd haar eieren laat bevruchten.

Ik stel voor eenden buiten de discussie te houden en mensen die sloot en plas tot broodpap transformeren net als alle andere milieuvervuilers te bekeuren. Laat de beleidsmakers in Amsterdam niet achteloos voorbijgaan aan de educatieve en emotionele aspecten van het eendjesvoeren. Welke vader of moeder kent niet die intense momenten van geluk langs de waterkant? Ik spreek uit ervaring. Met twee in dobbelsteentjes gesneden oude boterhammen in een zakje die we langzaam aan de watervogels voeren, breng ik mijn dochter van 1 wekelijks de beginselen van de vogelkunde bij: ‘Geef de nijlgans ook wat, dat is een nieuwkomer. Daar is de mannetjeseend met zijn groene kop, let op de mooie krul in zijn staart. Die met dat saaie, bruine verenpak is de vrouwtjeseend. Kijk een paring! Het mannetje schudt met zijn staart, dat wijst op een zaadlozing.’

Gelukkig woon ik in Rotterdam, waar ze nog geen eendenbeleid hebben.