Kaat Roozal: Paradijs

We stoppen tijdens onze fietstocht bij een prachtige sloot in de polder, mijn honden Armani en Sjef en ik. Bloeiende lissen, wuivend riet, dotterbloemen. Een paradijs.

Uit het riet komt een waterhoen met vier kleine bolletjes achter zich aan. Net geboren waarschijnlijk. Ze doen hun uiterste best om moeder bij te houden. Ma zwemt - prrr, prrr – een eindje de sloot in en wijst de jonkies lekkere hapjes. Drie volgen er braaf, de vierde is ondernemend, slaat in zijn eentje een inham in, zwemt dan weer snel naderbij.

Ze naderen een zijsloot. De jonge onderzoeker slaat rechtsaf. ‘Prrr, prrr,’ lokt de moeder. ‘Piep, piep,’ hoort ze geruststellend achter zich, ze kijkt niet op of om. Ze zoekt lekkers, stopt snavels vol en zwemt verder.

‘Stop nou!’ roep ik vergeefs. Het ene kleintje dobbert vrolijk verder in de zijsloot. Ik probeer de moeder terug te jagen naar haar verloren uk. Zolang ik op de kant blijf, trekt ze zich niks aan van mij. Armani en Sjef, anders altijd in voor een koele duik, liggen lekker te soezen in de zon. Zij gaan haar ook niet terugjagen. De moeder zet er de zwembenen in en gaat steeds verder weg van haar jong.

Ik loop terug naar de zijsloot. Misschien kan ik het jong uit het water vissen en naar de moeder brengen. Ik zie hoe een waterrat uit een van de vele holen in de kant komt en in stevige vaart naar het jong zwemt. Dit wil ik niet zien!

Ik draai me om, pak de fiets, roep de honden en verlaat dit verloren paradijs.