Kaat Roozal: Meesjes

Er heerst tumult in mijn straat. Een kluwen koolmeesjes probeert twee Vlaamse gaaien te verjagen. Vier merels, die ook hun nesten in nabije struiken hebben, bieden hun hulp aan. Het lawaai dat ze samen maken is tot drie straten verder te horen. Het lukt een gaai om één van de net uitgevlogen meesjes van een tak te plukken. Hij vliegt ermee weg in zijn klauwen. Ik ren naar buiten, klap in mijn handen en schreeuw erbij. Gelukkig, hij laat het vogeltje los. Het dwarrelt omlaag en valt dood neer op straat.  Ik raap het op en aai het over het slappe koppetje. Het is zonde, daar hebben de ouders nou wekenlang voor af en aan gevlogen. Ik heb het al die tijd gevolgd. Ik leg het vogeltje naast een boom, de ouders zitten erboven op een tak hartverscheurend te piepen. ‘Je moet je daar niet mee bemoeien,’ zegt de buurman die uit het raam hangt. ‘Het is de natuur.’De wreedaard.

Ik ga een discussie met hem aan over ‘de natuur’. Ik houd van vogels die zaden of wormpjes eten, niet van vogels die de jonkies van de buren eten. Buurman vindt het hypocriet. Een merel eet ook andere dieren, betoogt hij, en jijzelf ook. Oké, daar heeft hij een punt. Maar ik eet alleen vlees waaraan je niet meer kunt zien wat voor beest het ooit was. ‘Ze blijven toch terugkomen,’ waarschuwt de buurman. ‘Hun jongen moeten voer.’

De Vlaamse gaaien komen inderdaad terug. Ze loeren even naar het dode vogeltje, maar dat is niet meer interessant. Terwijl ik terugloop naar huis zie ik een gaai een vers vogeltje uit de boom plukken. Het dode vogeltje blijft alleen achter.

Ik tel twee doden, één heb ik er op mijn geweten.