John van Sliedregt: Goudvis

Het is woensdagochtend. Ik moet even weg en open nietsvermoedend de deur. Op de betonvloer voor mijn huisdeur ligt een goudvis.

Hè? Ik kijk nog eens.

Hij ligt er echt. Precies voor het midden van mijn deur. Nog mooi recht ook. Alsof iemand hem voor me neergelegd heeft. En niet zo een kleintje ook. Hij is een centimeter of 20 lang.

Ik doe mijn ogen even dicht en open ze daarna weer. De goudvis ligt er nog steeds.

Oké, ik heb niet gedronken, rook geen rare dingen, heb niet zwaar getafeld en heb daarnaast ook nog eens prima geslapen. Dus het zal wel waar zijn. Er ligt echt een goudvis!

Terwijl ik me begin af te vragen hoe er in vredesnaam een grote goudvis bij mij op het beton terecht kan komen zie ik ineens het volgende, schokkende detail: DE KIEUWEN BEWEGEN!

Ik sluit opnieuw mijn ogen, open ze weer, buig me voorover naar de vis en zie inderdaad de kieuwen bewegen. Hij leeft nog! Direct spring ik naar binnen, trek mijn afwasteiltje uit de keukenkast, laat er een laag water in lopen, en ren ermee naar de voordeur. Voorzichtig pak ik de vis op en leg hem in het teiltje. En daar ligt-ie dan. Op zijn zij, zwak ademend en onder het zand.

Op dat moment komt overbuurvrouw Karin met haar dochter naar buiten. Ik vraag haar of zij iets raars gezien heeft bij mij voordeur, want die vis kan er natuurlijk nooit lang gelegen hebben. Karin heeft niets gezien. Een andere overbuurvrouw ook niet.

Totaal in verwarring vertrek ik weer naar binnen. Daar besef ik me dat een afwasteiltje, met de eventuele zeep- en sodaresten die er nog in kunnen zitten niet de meest ideale verblijfplaats voor een gewonde goudvis is. Dus verhuis ik het dier naar de emmer die ik gebruik om het water in mijn aquarium te verversen. Die is gegarandeerd zeepvrij.

Tot mijn grote verbazing draait de vis terug van zijn zij en staat hij netjes overeind in het water. Er komt echt weer leven in! Op dat moment zie ik ook dat er behoorlijke wonden op de zijkant van zijn lichaam zitten. Een ervan lijkt verdacht veel op een diepe krabbel van een scherpe nagel. Waarschijnlijk is dit dier dus ergens uit een vijver getrokken door een kat, die hem vervolgens bij mij onder het afdak naast mijn deur (daar zitten vaker katten) heeft willen oppeuzelen. En waarschijnlijk heb ik hem daarbij gestoord voor hij echt kon toeslaan.

Terwijl ik naar de goudvis kijk begin ik sympathie voor het dier te krijgen en besluit ik hem een naam te geven. Hij is oranje, is geblesseerd en heeft dringend behoefte aan goede verzorging. Daarom besluit ik hem Arjen Robben te noemen.

Arjen Robben heeft niet alleen een beschadigde zijkant. Ook zijn rug- en staartvin zijn behoorlijk gerafeld. Maar hij zwemt! Tja… en meer kun je eigenlijk niet doen voor zo een dier. Voor de zekerheid gooi ik er wat spul bij dat ik voor mijn eigen vissen ooit gekocht heb. Een middel tegen huidschimmels. Maar meer kan ik niet doen.

Rest de vraag: waar komt Arjen vandaan? Op de hoek van de straat is een huis met een enorme waterpartij (waterval, beek en vijver) op het erf. Dus bel ik daar maar eens aan met de vraag of men soms een goudvis mist. Men heeft geen idee. Er zwemmen 40 tot 50 goudvissen in hun vijver, dus als er eentje verdwijnt wordt hij niet echt gemist… En men heeft er ook niet echt veel zin in Arjen weer terug te nemen.

En daar zit ik dus nu. Met in de serre een emmer met een hele dikke (ook dat nog) goudvis.

Maar er is een oplossing: mijn nichtje Nicole is vandaag jarig. Zaterdag gaan we dat vieren. Ze woont nog thuis bij mijn zus en zwager die een vijver in de tuin hebben. En wat kun je een jongedame die net 20 geworden is beter voor haar verjaardag geven dan Arjen Robben!

Dus Nicole, van harte gefeliciteerd met jouw verjaardag!