John Jansen van Galen: Cheer up!

Van dit programma hoor ik altijd alleen de kop en de staart – soms nog net een flardje fenolijn. Daartussen hol ik namelijk met twee dames een uur door het Twiske, dat is een natuurgebied vlakbij mijn huis, aan de andere kant van de A10. Een weids veenweidegebied met grillige watergangen en hoge rietkragen, buizerds, ringslangen, ijsvogeltjes. Toen ik indertijd in Amsterdam kwam wonen was het er nog helemaal niet.

En dat is waar ik u vanmorgen even mee wil opmonteren: er wordt altijd maar geklaagd en gekankerd dat er steeds minder natuur is in Nederland, steeds minder ruimte voor de wandelaar, maar ik zeg u: het tegendeel is waar. Om van natuur te genieten moet je er in kunnen. Nou, ik ben ervaringsdeskundige van jewelste, zestig jaar ervaring als wandelaar – gaat u thuis zitten gissen hoe stokoud ik dan wel niet moet wezen, ik geef een hint: jong geleerd, oud gedaan – en ik verzeker u: er zijn steeds meer wandelpaden gekomen.

Toen ik begon te wandelen waren bijna alle landgoederen privébezit, met zo’n bordje ervoor: verboden toegang art 461 WvS. Nu staat bij ieder landgoed een bordje: opengesteld, en gelukkig maar, want landgoederen zijn vaak de mooiste natuur, hoe aangelegd ook. Romantische waterpartijen, doorkijkjes door statige lanen, wollige weiden.  

Daarna kreeg je allerlei nieuwe natuurgebieden. Twiske, Oostvaardersplassen, Lauwersmeer: daar zag ik ooit van vlakbij - al moet deze column geen fenolijn worden – twee grauwe kiekendieven. Allemaal aangelegde natuur, tot uw dienst, maar wat is daar mis mee? Toen ik pas in Amsterdam woonde vond ik als jongen van de Veluwse bossen het Amsterdamse bos ook veel te aangelegd, te parkachtig, maar kijk nu eens, wat een woeste weelde hier en daar,  wat een zichtlijnen. En of die Veluwse bossen soms niet kunstmatig zijn trouwens.

Toen kwamen, dat is nog het mooiste: de uiterwaarden! Vroeger zag je rivieren in de verte als een zilveren lint traag door oneindig landschap gaan, nu mag je in Nederland overal die weiden inlopen en er vlak langs gaan, het water tussen de kribben kabbelend aan je voeten, langs pootje badende koeien – bij Arnhem, Deventer, Culemborg, door de wilgenbosjes op de oevers van de Linge bij Leerdam.
En het wordt steeds mooier: straks krijgen we al die uitgestrekte militaire oefenterreinen er ook nog bij! Nog een paar kabinetscrisissen tegen militaire missies in verre landen en onze jongens hoeven helemaal niet meer te oefenen. Dan liggen de Harskamp en ´t Harde en de Vliehors open voor de wandelaar.

Dus ik zeg u: je kunt in Nederland niet steeds minder maar steeds meer de natuur in. Cheer up! Van zwartgalligheid word je sowieso niet gelukkig.