Jeanette Hammelburg Turkenburg: Wat is Natuur nog in dit land

Wanneer ik uit het raam kijk van de keuken in mijn bovenhuis zie ik wolken langs de blauwe lucht bewegen. Ook zie ik de asfalt vellen die een brokkelige betonnen schuur bedekken.

Er staan drie bemodderde blokken beton te wachten op hun reuze parasols op een groen uitgeslagen planken terras  en ik vraag me af hoe lang het alweer geleden is dat ik in de lente domweg gelukkig was. De bloesem reikte tot ver voor mijn raam. Minstens een week lang twee kleuren roze uitbundigheid voor een helder blauwe lucht.De bomen stonden in een kleine verlaten stadstuin achter een groot herenhuis. Mijn hond en ik konden die tuin bereiken via een trap en  brandgang. Af en toe speelden we boswandeling mijn teckel nam een duik in de bladeren en deed of hij iets ving. De bladeren werden nooit geharkt of geruimd en waren een paradijs voor egels en andere grondbewoners. Lente en zomer zongen de merels, lijsters en af en toe een bijzondere gast in de takken voor mijn keukenraam.

De katten uit de buurt maakten het leven spannend wanneer zij en ik wisten waar de ijverige ouders hun kroost hadden verstopt. In de winter vlogen de wonderlijkste gekleurde vogels af en aan naar mijn vensterbank met vetbollen. Op een miezerige morgen schrok ik van het snerpende lawaai van een cirkelzaag. Toen ik even later een beetje buiten adem aan de man met grote bril en oordoppen vroeg wat hij aan het doen was, verwijderde hij de doppen en legde rustig uit dat het herenhuis een soos werd voor professoren en dit hier een onder architectuur aangelegd terras. “Daar zijn toch zeker wel een paar bomen in gepland”, stamelde ik en wees naar de bloesembomen. Aan mijn verwilderde blik moet de man gezien hebben dat het raadzaam was daar nadrukkelijk :” Maar natuurlijk mevrouwtje er blijven er minstens twee staan”op te antwoorden.

Half gerustgesteld en mezelf voorhoudend dat in deze stad bomen niet zomaar zonder vergunning mochten worden gekapt, ging ik naar mijn afspraak.
Terug in huis keek ik in de krater die de tuin was geweest.
De witte afgezaagde stompen staken door de bergen takken.

De brief en e-mails van mede geschokte buurtbewoners waren een schrale troost. Samen hebben we geprobeerd de exploitatie van het terras tegen te gaan. Wanneer ik nu in de zomer mijn keukenraam open zet, zit ik tussen de lange gierende uithalen van gelach, het bijna verstaanbare gemompel onder professoren en het gekletter van bestek. Wanneer ik domweg ongelukkig uit het raam kijk zwaait er af en toe iemand: Daag: “Wij zitten vol en natuur is voor tevredenen of legen.
Heen is elk verweer.
Het keert niet weer.