Jari Snoeks: De reis van een kolibrie

Eindelijk waren we in Canada, na een uitputtende vlucht van meer dan 6000 kilometer. Weinig slaap, huilende baby’s en eten dat je niet smaakt. Vliegen is natuurlijk leuk maar na 8 uur heb je het wel gezien... Eindelijk, vaste grond, Toronto, wat een stad. Begin van onze reis. Iedereen had een wens.

Ik wilde de Zeearend graag zien, dat stond al maanden  op mijn lijstje. We zouden eindigen op Nova Scotia, dus met een beetje geluk moest dat lukken. Mijn vader wilde de Blue Jays zien honkballen , mijn moeder wilde walvissen spotten en mijn tante had de Niagara-watervallen op haar lijstje. Iedereen kreeg zijn of haar zin.

Toch werden we elke keer weer blij verrast! Duizenden en duizenden Jan van Genten op Percé- eiland, geweldig! Maar de grootste verrassing kwam voor mij in Alma, in Quebec.

Geheel onaangekondigd stelden ze zich aan mij voor:kolibries. Kolibries komen toch alleen voor in Zuid- en Midden Amerika???
Ík had een vliegreis achter de rug om daar te komen, maar de kolibrie véél meer dan dat! Pfffffff, zo’n piepklein vogeltje van net 3 gram en 7 centimeter groot. Hoe kán dat nou?

Elk jaar worden er kolibries geboren in Canada of Amerika, samen met een broertje of zusje. Na drie á vier weken verlaat het kuiken het nest en moet het al een beetje voor zichzelf zorgen. Meteen het eerste jaar maakt de jonge kolibrie een tocht van 3000, ik herhaal: drieduizend! kilometer. Dat ís: van het uiterste zuiden van Canada, tot vér in Mexico. Een lange, maar ook gevaarlijke tocht.

Omdat een kolibrie erg klein is moet hij vooral slim zijn, maarrr… niet elke kolibrie ís zo slim. Elk jaar weer overleven veel kolibries deze tocht niet. De held van dit verhaal heeft namelijk nogal wat vijanden. De kolibrie wordt belaagd door  roofvogels, door kraaien en door ander gespuis. Natuurlijk zijn ook in Amerika de gewone huiskatten een gevaar. Misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar ook roadrunners zijn een gevreesde vijand. Je kent die cartoons wel, miep! miep!

Als hij al die ellende heeft overleefd gaat het pas echt beginnen, hij moet de Golf van Mexico nog over! Ze bereiden zich eerst heel goed voor, eten, eten en nog eens eten, vet worden en dan hoppa, het water over. Een tocht van ruim 800 kilometer, 18 tot 22 uur vliegen, van Florida tot Mexico. En nu maar hopen dat ze het geluk hebben om af en toe een boorplatform of een vissersboot tegen te komen, om even vaste grond onder de voeten te voelen; lastig te vinden helaas voor kolibries, want die zien nogal slecht in het donker…
Eindelijk!

De kust van Mexico is bereikt!  Tijd om eens rustig aan te doen en het verloren gewicht aan te vullen. Ze gaan nu lekker genieten. De kolibrie zou bijna vergeten om  verder te gaan, er staan namelijk veel planten die vol met insecten en nectar zitten. Jammie!
Eten in overvloed!

Nog even door dus, maar eigenlijk is hun reis nu zo goed als klaar. Zodra de kolibrie aankomt voelt hij zich als een koe die voor het eerst van het jaar de stal weer uit mag, hij heeft de tijd van zijn leven! Terug op bekende bodem! Maar zoals iedereen weet gaat die tijd snel voorbij, het hele ritueel begint alweer snel, de hormonen spelen op, onrust in dat 7cm lange lijfje...er gaat weer wat gebeuren, op naar het noorden, weer die lange en uitputtende tocht! Weer die 3000 km afleggen. En altijd moet je alert blijven voor hongerige dieren. En ook heeeeel erg belangrijk, je moet een partner vinden! Jawel, het broedseizoen komt eraan!  Zo gaat het dus, gemiddeld genomen legt een kolibrie deze reis in één leven zeven keer af.
Zo moet de kolibrie dus heel hard knokken om land, een zee en meer hindernissen te overwinnen. Elk jaar brengt hij zichzelf in gevaar om z’n soort staande te houden.

De robijnkeelkolibrie: drie gram en 7 cm lang overwint natuur en vijanden!
Ik ben niet jaloers op deze kolibrie! Ik stap weer graag in een vliegtuig  voor mijn volgende reis!