Advocaat van de natuur en spreekbuis van het milieu.
Jan van Poppel: Op zoek naar het onbekende
•
249 keer bekeken
• 
De eerste column van Jan van Poppel over de rare herfst van dit jaar. Jan van Poppel zoekt voor de Correspondent uit hoe we nu kunnen werken aan een duurzame toekomst. Hij studeerde Global Sustainability Science aan de Universiteit Utrecht.
Lees hieronder de uitgeschreven column:
De afgelopen weken trok de natuur heel geleidelijk haar rood-gele mantel aan. De vogels werden wat stiller en wanneer je nu door het bos loopt, kraken de bladeren inmiddels flink onder de zolen van je schoenen.
De herfst is nu écht begonnen.
Maar deze herfst is anders dan anders. Zij bestaat tot nu toe voor het grootste deel uit een met kaarslicht verlichte tweede golf. Ik citeer premier Rutte: ‘Gewoon je bek houden, en luister naar de tikkende regendruppels op uw ruit. Kijk met mondkapje naar de overweldigende trekvogels die ons land aandoen. En geniet op anderhalve meter van de beukennootjes en wilde kastanjes in het lokale bos. Alleen dan verslaan we het virus.’
Een slimme man, die Rutte.
Weet je, het is een rare herfst. Nu al. Normaal gesproken word ik al wat neerslachtig door het weer, maar een pikdonkere coronabui dreigt ons nu nog verder de diepte in te gooien.
Afgelopen week sprak ik Henko de Stigter. Hij is marien geoloog bij het Koninklijk Nederlands instituut voor zee-onderzoek, en onderzoekt bodemmonsters van de diepzee, van zo’n 4 tot 10 kilometer onder de zeespiegel. Er komt geen licht. Welk deel van de oceaan je ook bekijkt, het is er ijskoud en de druk is 400-600 keer zo hoog als op aarde. Door die druk zou geen van ons menselijke wezens op deze plekken kunnen leven, laat staan ongefundeerd kunnen zeuren over het lokale, regionale of nationale coronabeleid.
De drijfveer van De Stigter: in kaart brengen wat er zoal kronkelt en leeft op de meest onherbergzame plek op aarde, waar we nauwelijks iets vanaf weten. Het is tasten in het duister, letterlijk.
De Stigter gaat al zijn hele leven op zoek naar het onbekende. En aan dat onbekende heeft Mark Rutte nu ook zijn handen vol. Net als heel Nederland druk is met het uitvogelen van wat wel en niet kan in deze prille onbekende tijd.
Of het nou in de diepzee is, in de Tweede Kamer, of bij u thuis op de bank, wanneer u luistert naar het beste radioprogramma van Nederland. Hoe lastig ook, wat er precies gaat gebeuren met die tweede golf weten we niet, maar in alle stressvolle onzekerheid is er iets dat altijd helpt: de natuur.
Dus voor het geval je in deze tijd bijna tot waanzin gedreven wordt zou ik willen zeggen: laat je zolen weer eens kraken in het bos. Geniet van de rood-gele bladeren die vallen. Bewonder de trekvogels die een kleine tussenlanding maken in ons land. Raap wat verse kastanjes om de herfst weer echt te proeven.
Kortom: Ga volgens de regels (lees: mondkapje, anderhalve meter en uw kerngezonde verstand) lekker de natuur in, en laat uzelf verrassen door die nu al ontzettend rare herfst.
Want, met een mond vol tanden, houdt iedereen vanzelf zijn bek.
De afgelopen weken trok de natuur heel geleidelijk haar rood-gele mantel aan. De vogels werden wat stiller en wanneer je nu door het bos loopt, kraken de bladeren inmiddels flink onder de zolen van je schoenen.
De herfst is nu écht begonnen.
Maar deze herfst is anders dan anders. Zij bestaat tot nu toe voor het grootste deel uit een met kaarslicht verlichte tweede golf. Ik citeer premier Rutte: ‘Gewoon je bek houden, en luister naar de tikkende regendruppels op uw ruit. Kijk met mondkapje naar de overweldigende trekvogels die ons land aandoen. En geniet op anderhalve meter van de beukennootjes en wilde kastanjes in het lokale bos. Alleen dan verslaan we het virus.’
Een slimme man, die Rutte.
Weet je, het is een rare herfst. Nu al. Normaal gesproken word ik al wat neerslachtig door het weer, maar een pikdonkere coronabui dreigt ons nu nog verder de diepte in te gooien.
Afgelopen week sprak ik Henko de Stigter. Hij is marien geoloog bij het Koninklijk Nederlands instituut voor zee-onderzoek, en onderzoekt bodemmonsters van de diepzee, van zo’n 4 tot 10 kilometer onder de zeespiegel. Er komt geen licht. Welk deel van de oceaan je ook bekijkt, het is er ijskoud en de druk is 400-600 keer zo hoog als op aarde. Door die druk zou geen van ons menselijke wezens op deze plekken kunnen leven, laat staan ongefundeerd kunnen zeuren over het lokale, regionale of nationale coronabeleid.
De drijfveer van De Stigter: in kaart brengen wat er zoal kronkelt en leeft op de meest onherbergzame plek op aarde, waar we nauwelijks iets vanaf weten. Het is tasten in het duister, letterlijk.
De Stigter gaat al zijn hele leven op zoek naar het onbekende. En aan dat onbekende heeft Mark Rutte nu ook zijn handen vol. Net als heel Nederland druk is met het uitvogelen van wat wel en niet kan in deze prille onbekende tijd.
Of het nou in de diepzee is, in de Tweede Kamer, of bij u thuis op de bank, wanneer u luistert naar het beste radioprogramma van Nederland. Hoe lastig ook, wat er precies gaat gebeuren met die tweede golf weten we niet, maar in alle stressvolle onzekerheid is er iets dat altijd helpt: de natuur.
Dus voor het geval je in deze tijd bijna tot waanzin gedreven wordt zou ik willen zeggen: laat je zolen weer eens kraken in het bos. Geniet van de rood-gele bladeren die vallen. Bewonder de trekvogels die een kleine tussenlanding maken in ons land. Raap wat verse kastanjes om de herfst weer echt te proeven.
Kortom: Ga volgens de regels (lees: mondkapje, anderhalve meter en uw kerngezonde verstand) lekker de natuur in, en laat uzelf verrassen door die nu al ontzettend rare herfst.
Want, met een mond vol tanden, houdt iedereen vanzelf zijn bek.
Praat mee
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Maandag, woensdag en vrijdag versturen wij je alle informatie uit de radio en tv-uitzending en het laatste internetnieuws.
