Vogelen in de stad is gênant - Rob Buiter_20_11_2007

Ik hoor het ze nog zeggen, in de reportage: Vogelaars willen niet in de stad vogelen, omdat het spektakel buiten de stad zit! Nou Jip Louwe Kooijmans van Vogelbescherming en Harvey van Diek van SOVON, dat mag dan wel zo zijn, maar ik heb nog een sterk argument gevonden: vogelen in de stad is ook wel gênant. Vooral in je eigen stad!

Onlangs heb ik mijn eerste MUS-telrondje gelopen. MUS is het Meetnet Urbane Soorten van Vogelbescherming en SOVON. Omdat er in de stad relatief weinig wordt gevogeld is er over veel stadsvogels ook niet genoeg bekend. Dat is wel nodig. En dus wordt iedereen die het geluid van een boomkruiper van dat van een pimpelmees kan onderscheiden opgeroepen om mee te doen met MUS.
Op zondagochtend, een half uur vóór zonsopgang begon ik bij mijn eerste punt. Ik koos bewust het punt dat van de acht te tellen plaatsen het meest aan de rand van de bebouwing ligt: bij een oude bollenschuur op de rand van mijn wijk. Geen kans dat ik hier gespot word. Onder andere vier merels, twee roodborsten en wat kauwtjes.

Het tweede punt wordt al wat delicater: vlak achter onze enige nog overgebleven stadsboerderij. Maar ruim voor ik daar aankom zie ik de boer gelukkig al met zijn trekker op weg gaan naar de koeien, die aan de andere kant van het dorp worden gemolken. Ook hier zal ik niet gespot worden.

Punt drie gaat ook goed: op de parkeerplaats van de peuterspeelzaal is geen leven op zondagochtend. Maar bij punt vier gaat het voor het eerst ?mis?. Achter in de wijk sta ik op een speelplaatsje onder andere een spreeuw, twee houtduiven en een groenling te turven, als er een gordijn opzij gaat. Ik kijk een dame in peignoir recht in het gezicht. Gelukkig ken ik haar niet en zij mij ook niet, geloof ik. Mijn verrekijker doe ik vanaf nu toch maar onder mijn jas.

Punt vijf ligt pal voor het huis van een vriendinnetje van onze oudste. Gelukkig heeft SOVON de mogelijkheid geboden om een aantal punten wat te verschuiven. Als het niet praktisch ligt is de officiële uitvlucht. Gelegen voor het huis van een bekende vind ik in dit geval niet praktisch!

Pas bij het laatste punt word ik opnieuw gespot. Een dame die op dit vroege uur de weekendkrant zit te lezen komt, eveneens in peignoir, voor het raam staan. Ze blijft verbaasd staan kijken tot mijn vijf voorgeschreven telminuten vol zijn en ik verder fiets.

Stappers die lallend op zondagochtend terug naar huis rollen, allez, daar zijn we aan gewend. Maar een man die met een verrekijker en een notitieblokje gewoon midden in een wijk gaat staan turen en luisteren, dat is raar. Mocht u nog overwegen om mee te doen aan het MUS-project, dan kan ik dat hoe dan ook aanraden. Het is voor de goede zaak en ook echt best leuk. Maar kies dan wel een postcodegebied net buiten de eigen wijk!

Rob Buiter - verslaggever