Ik wou dat ik twee zeeleeuwen was ...

Rond het eiland San Cristobal van de Galapagos vind je heel veel zeeleeuwen.  Ze vormen een gezellig schouwspel aan de Malecon van de hoofdstad van de Galapagos, Puerto Baquerizo Moreno. Je kunt er uren op een bankje zitten om ze te observeren: spelend in de golven met elkaar, surfend van en naar het strand. Een jong dat zijn moeder zoekt en op verschillende plekken bruut wordt afgewezen met een snauw of knauw. Zeeleeuwen slapen in de zee, je ziet dan een vin boven water uitsteken, maar ze liggen ook lui op het strand of op de rotsen. Soms uitgebreid geeuwend.

Ze spelen ook met andere dieren. Ik zag een zeeleeuw plagend spelen met een grote vis vlak voor de neus van een pelikaan. Iedere keer als de pelikaan een poging wilde wagen om een graatje mee te pikken, werd hij verwelkomd met een knauw. De pelikaan bleef echter wijselijk uit de buurt van de scherpe tanden. Een jong zeeleeuwtje speelde met een tak, die hij behendig in de lucht gooide en weer probeerde te vangen.

Als er zeeleeuwen zijn, is er altijd beweging en plezier. Tenminste, als mensen ze met rust laten en niet pesten, want ook dat heb ik gezien. Mensen die zand of stenen naar ze gooien, omdat ze ze niet in de buurt willen hebben. Vervolgens zijn ze verbaasd dat ze worden aangevallen.

Mijn collega’s en ik zijn het er over eens. In een volgend leven komen we terug als zeeleeuw op de Galapagos, spelend en surfend in de golven. Met voldoende voedsel en ruimte om te spelen en hopelijk met inmiddels verstandige mensen die ons dan met rust laten.