Advocaat van de natuur en spreekbuis van het milieu.
Hoogtepunt van 2014 van Janine
•
Ik heb nooit een pasklaar antwoord gehad op de vraag: ‘Wat is nou het leukste dat je ooit voor Vroege Vogels hebt gedaan?’ Kiezen was gewoonweg onmogelijk, er volgde direct kortsluiting in mijn hoofd. Mijn brein is een razende rolodex vol natuuravonturen: Slapen in een tentje onder een windmolen bij Almere om vleermuizen te spotten, bevers in de Biesbosch, zo groot als berenwelpjes, overnachten in de kijkhut op vogeleiland Griend, de wolf in een Belgisch opvangcentrum die in mijn Iphone beet, leren hoe je een rosse woelmuis bij zijn nekvelletje pakt.
Mount Scenery
Gelukkig was het verzoek ditmaal niet of ik het leukste Vroege Vogels-moment wilde beschrijven, maar het hoogtepunt van 2014. En dat beleefde ik dit voorjaar heel letterlijk. Voor een special over de ‘nieuwe Nederlandse gemeenten’ Saba, Bonaire en St. Eustatius mocht ik Mount Scenery beklimmen; de hoogste berg van Nederlands grondgebied. De slapende vulkaan is bijna altijd gehuld in dichte mist en begroeid met fantastisch tropisch regenwoud. Via 1064 traptreden en een laatste stuk touwklimmen kun je de top bereiken.
Gelukkig was het verzoek ditmaal niet of ik het leukste Vroege Vogels-moment wilde beschrijven, maar het hoogtepunt van 2014. En dat beleefde ik dit voorjaar heel letterlijk. Voor een special over de ‘nieuwe Nederlandse gemeenten’ Saba, Bonaire en St. Eustatius mocht ik Mount Scenery beklimmen; de hoogste berg van Nederlands grondgebied. De slapende vulkaan is bijna altijd gehuld in dichte mist en begroeid met fantastisch tropisch regenwoud. Via 1064 traptreden en een laatste stuk touwklimmen kun je de top bereiken.
Kolibri
Dat Mount Scenery in nevelen gehuld is is een deel van de aantrekkingskracht, maar het zorgde er in ons geval voor dat de ongelijke traptreden spekglad waren. Bovendien was de hele crew binnen vijf minuten klauteren doorweekt. Halverwege de top, tijdens een kleine pauze, greep ik een appel uit mijn rugtas. Met mijn ogen dicht nam ik een hap. En toen ik ze weer opende hing vlak voor mijn neus een knalgroene kolibrie. Ik kon de vleugeltjes horen zoemen als die van een libel. Zeker dertig seconden lang stond ik daar, stokstijf, oog in oog met een fladderende kolibrie. Die overigens vooral geïnteresseerd leek in mijn appel. Ik weet niet zeker of ik tijdens die dertig seconden adem heb gehaald.
Dat Mount Scenery in nevelen gehuld is is een deel van de aantrekkingskracht, maar het zorgde er in ons geval voor dat de ongelijke traptreden spekglad waren. Bovendien was de hele crew binnen vijf minuten klauteren doorweekt. Halverwege de top, tijdens een kleine pauze, greep ik een appel uit mijn rugtas. Met mijn ogen dicht nam ik een hap. En toen ik ze weer opende hing vlak voor mijn neus een knalgroene kolibrie. Ik kon de vleugeltjes horen zoemen als die van een libel. Zeker dertig seconden lang stond ik daar, stokstijf, oog in oog met een fladderende kolibrie. Die overigens vooral geïnteresseerd leek in mijn appel. Ik weet niet zeker of ik tijdens die dertig seconden adem heb gehaald.
Top bereikt
Toen we na uren glibberen de top bereikten was het uitzicht… non existent. Want in een wolk zie je nou eenmaal niet zoveel. Zeg maar gerust niks. Maar het kon mijn hoogtepunt niet drukken. Krap twee jaar daarvoor had ik door een ongeluk een rugwervel verbrijzeld - een tijdlang was het onduidelijk of ik nog zou kunnen lopen, laat staan een berg beklimmen op Saba. ‘Kun je dat wel aan?’ Had de Vroege Vogels-redactie van tevoren meermalen gevraagd. Ik had geen idee of ik dat kon maar ik loog met een stalen gezicht. Ja hoor, natuurlijk, dat lukt wel.
En nu stond ik er. Met rechte rug. Breed grijnzend. Doorweekt en dankbaar dat de filmploeg door al dat vocht niet kon zien dat de tranen over mijn wangen liepen. Er viel op de bergtop voor de cameraman en de kijker thuis weinig te zien. Maar mijn uitzicht was die dag oneindig.
Toen we na uren glibberen de top bereikten was het uitzicht… non existent. Want in een wolk zie je nou eenmaal niet zoveel. Zeg maar gerust niks. Maar het kon mijn hoogtepunt niet drukken. Krap twee jaar daarvoor had ik door een ongeluk een rugwervel verbrijzeld - een tijdlang was het onduidelijk of ik nog zou kunnen lopen, laat staan een berg beklimmen op Saba. ‘Kun je dat wel aan?’ Had de Vroege Vogels-redactie van tevoren meermalen gevraagd. Ik had geen idee of ik dat kon maar ik loog met een stalen gezicht. Ja hoor, natuurlijk, dat lukt wel.
En nu stond ik er. Met rechte rug. Breed grijnzend. Doorweekt en dankbaar dat de filmploeg door al dat vocht niet kon zien dat de tranen over mijn wangen liepen. Er viel op de bergtop voor de cameraman en de kijker thuis weinig te zien. Maar mijn uitzicht was die dag oneindig.
Janine Abbring – presentatrice.
Praat mee
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Maandag, woensdag en vrijdag versturen wij je alle informatie uit de radio en tv-uitzending en het laatste internetnieuws.
