Herbert Blankesteijn - De ongezonde natuur

Gisteravond strompelde ik als een kreupele door het huis. Zere knie, zere heup, zere rug. Ik had een vervelende hoest door slijmproductie in de luchtpijp. Ik was nog te moe om tv te kijken. Half tien naar bed gegaan, vier uur wakker, overal pijn. Al m'n spieren, m'n nek, ik kon me haast niet omdraaien. Zeven uur uit bed gekropen, stram alsof ik dertig jaar ouder was dan ik ben. Hoofdpijn. En allemaal de schuld van de natuur.

Van een zondags wandelingetje over de hei kun je niet zoveel oplopen, een bijensteek misschien. Maar ik woon in de natuur en dat is geen lolletje. Of eigenlijk woon ik parttime in de natuur, in een recreatiewoning in het bos, en verder gewoon in een stedelijke omgeving, maar daarom weet ik juist erg goed wat de verschillen zijn.

In de stad hebben we wespen en muggen. Die hebben we in het bos ook maar daar hebben we bovendien steekvliegen en teken. Teken, ik heb er dit jaar een stuk of tien van m'n lijf geplukt en heb in twee jaar al twee antibioticakuren achter de kiezen, tegen de ziekte van Lyme.

Die fysieke klachten waar ik mee begon hebben te maken met zaagwerk. Half november zijn er een stuk of tien bomen omgewaaid. Nou is er niks tegen het laten liggen van een omgewaaide boom maar tien is teveel, wat mij betreft. Dat betekent zagen met de kettingzaag, zo'n ding weegt tussen de 5 en de 10 kilo - in rare houdingen, gebukt, reikend, op oneffen ondergrond, met gladde takken,  boommstronken die je niet ziet, kuilen, of ook wel staand op een andere omgewaaide boom. Om ongelukken met de zaag te voorkomen draag ik een zaagbroek, een soort kogelvrije broek, die zwaar is, ongemakkelijk zit en te warm is, tenzij het vriest. Zo'n zaagbroek draag je niet voor niks, een buurman heeft me een sterk verhaal verteld over een kennis die zich verstapte en per ongeluk een van zijn eigen testikels had afgezaagd. Ik geloof dat. Wist u dat je in één seconde een polsdikke tak afzaagt? Dat kan dus ook met een pols, of een enkel. Ik ben zelf al eens met zaag en al achterovergevallen, gelukkig zonder ernstige gevolgen

Zagen is één onderdeel, daarna komt het slepen met de afgezaagde takken om die op een hoop te gooien, en dan het onder dak brengen van de stammetjes, met de kruiwagen over oneffen terrein over een afstand van zo'n 100 meter. Met altijd het dilemma: maak ik de kruiwagen twee keer zo zwaar of rij ik twee keer zo vaak heen en weer. Een boom van twintig meter, daar gaat het hier om, kost me een hele dag om weg te werken. Zeg acht uur, dat is vier marathons, dan ben ik totaal uitgewoond en heb ik een dag nodig om een beetje te herstellen.

Gevaren van de natuur, ik zal nog wel eens een been breken of op zijn minst een enkel verstuiken maar dat zijn details zolang je ook elk moment gewoon kunt omkomen. Nu zijn er tien bomen omgewaaid in een uithoek van ons bos. Dat is weinig. Op 18 januari 2007 waren het er 300. Ik had er willen zijn, uit sensatiezucht, maar de snelwegen waren geblokkeerd. Drie bomen lagen de volgende dag op de plek waar mijn auto zou hebben gestaan, drie andere hadden het huis net gemist en de overige 294 lagen als mikado dwars door elkaar in het gedeelte waar ik waarschijnlijk sensatie zou hebben lopen zoeken. Bomen van 30 meter in dit geval, ongeveer een ton per stuk schat ik. Sindsdien hangen in de overblijvende bomen nog overal de geknakte takken en de afgerukte toppen, klaar om een nietsvermoedende voorbijganger aan het spit te rijgen. Een paar weken geleden is nog de top uit een berk gevallen, rechtstandig naar beneden, die heeft zich 30 centimeter in de grond geboord met zijn stam van tien centimeter doorsnee. Het is of er een nieuwe boom staat, maar dan eentje die dood is geboren.

U begrijpt, wonen in de natuur is geen lolletje, maar ja, iemand moet het doen. U moet het maar zo zien, zolang ik het opknap, bent u veilig.