Harry en Merel: Nog 1 week te gaan

Het EPOCA project loopt nu een maand en we hebben nog één week te gaan. Sinds wij twee weken geleden zijn aangekomen loopt alles volgens een vast protocol. Voor zover ik kan overzien zijn er geen grote problemen met apparatuur dus zal er een schat aan gegevens verzameld kunnen worden. Er worden vele chemische en biologische “parameters” gemeten die later aan elkaar gekoppeld worden. Dat zal een hele klus worden en veel tijd en energie kosten.

Ieder heeft zo zijn eigen specialiteit. Die van ons is het tellen van het aantal micro-organismen zoals algen, bacteriën en virussen in het water. Zo doet ieder weer iets anders, ’s avonds om acht uur komen de onderzoekers bij elkaar om de wetenswaardigheden en resultaten aan elkaar voor te leggen. Zo blijft men enigszins op de hoogte van wat iedereen doet. Ook wordt dan een plan gemaakt voor de komende dagen. Blijkbaar loopt alles naar behoren, want we zijn de afgelopen twee weken nog niet van het vastgelegde monsterschema afgeweken.

Ongeveer tien dagen geleden zijn alle mesocosms verrijkt met voedingsstoffen om een planktonbloei op gang te laten komen, zoals een boer kunstmest over het weiland strooit. In dit geval spelen de algen de rol van het gras, zij hebben allen nitraten, fosfaten en zonlicht nodig om te kunnen groeien. Een van de vragen waar men een antwoord op wil krijgen is of de CO2 concentratie invloed heeft op zo eenn planktonbloei. Inmiddels lijkt het erop dat we het hoogtepunt van de bloei al bereikt hebben.

Een ander onderdeel van ons werk is om een indruk te krijgen van wat er nu precies opgegeten wordt van die algen: de zogenaamde grazing. Als we weer even het voorbeeld van hierboven nemen, dat gedeelte van het gras dat wordt opgegeten door het vee. Dit lijkt gemakkelijk, maar toch vergt dit onderdeel de meeste energie en werk.

Hoewel we een heel strak schema hanteren en (volgens mij) erg efficiënt werken zijn we eigenlijk nooit voor 21.00 uur klaar. Toch blijft er zo nu en dan wel wat tijd over om van de omgeving te genieten. Gisteren ben ik met een aantal mensen na het werk een heel stuk over de toendra richting de grote gletsjer, die in de verte altijd naar ons lonkt, geweest. Het blijft toch heel bijzonder dat je geen rekening hoeft te houden met het donker.

Afgelopen zaterdagavond was het midzomernachtfeest dat gevierd werd op het strandje bij de haven. Doordat de zon volop scheen en het bovendien windstil was leek het meer een mediterraan strandfeestje dan een feest in het noordelijkst gelegen dorp ter wereld, want dat is Ny Alesund. Sommige mensen waren dermate in de war dat ze omstreeks middernacht besloten een frisse duik te nemen in het fjord. De temperatuur van het water is vier graden!

Daarnaast is het een komen en gaan van cruiseschepen variërend van kleine zeilschepen zoals “het Noorderlicht” tot gigantische cruiseschepen die meer dan 3000 mensen aan boord hebben. Die worden dan ontscheept en een aantal uren later weer ingescheept om naar de volgende bestemming te gaan. Zo meerde afgelopen zondag de Plantius aan en stapte een reisleider uit die een oude kennis en collega van me is geweest: Jan Belgers. Zo kom je nog eens iemand tegen in den vreemde.

Zoals eerder al is geschreven heeft een poolvos een nestje onder ons huis. Die komt nu af en toe naar buiten met drie puppies. Zelf is moeder niet veel groter dan een slanke Hollandse huiskat, maar de puppies zien er weldoorvoed en wollig uit en worden ogenschijnlijk goed verzorgd. Er is eten genoeg in de omgeving, want op nog geen 100 meter afstand zit een grote groep ganzen met veel jongen.