Hans Sibbel: VVC (vogelvoedingscentrum)

Zodra wij mensen ons met de overige natuur bemoeien gaat het vaak mis. Ik noem even uit de losse pols wat door de mensen veroorzaakte shit met dieren.

De Oostvaardersplassen, de doorgefokte rashonden met enorme problemen, koeien met uiers die over de grond slepen, zeulen met panda beren over de hele wereld. Wij doen maar wat. Soms denk ik wel eens dat wij en de natuur elkaar met rust moeten laten. Gewoon, alleen naar kijken en verder niks.

Ik kijk graag science fiction en daar valt een hoop voor ons te leren. Bijvoorbeeld Star Trek. Die heeft de zogenaamde Prime Directive. En dat houdt in dat als je een nieuwe wereld tegenkomt, een andere beschaving, dat je je daar dan niet mee mag bemoeien. Het gaat zoals het gaat. Nooit ingrijpen, laat die andere wereld in zijn waarde.

Met dit in gedachte neem ik u mee naar een recente gebeurtenis bij ons thuis. Wij wonen aan de rand van een park. Met vogels. En bomen. En gras. En alles. Natuur zeg maar. Het werd winter. En koud. En wij zaten lekker binnen. En vonden de vogels zielig. En toen hebben we het gedaan.

Wij hebben een VVC aangeschaft. Een vogelvoedingscentrum. Het begon met 1 plexiglas bakje tegen het raam met wat zaden erin. Wij begonnen ons te bemoeien met de natuur. Voor ons plezier en omdat vogels in de winter wel wat hulp kunnen gebruiken. Het was een succes. Binnen een paar minuten weten die beestje al dat er een lokale voedselbank is geopend. Een goed gevuld bakje met zaden assortie. Voor iedereen wat wils. Wij houden van alle vogels.

Het ging een kwartiertje goed. Het viel ons op dat de pimpelmees de baas was. Als die zat te eten, en dat deed ie op zijn gemak, en alleen de zonnebloempitten, dan moesten de koolmeesjes wachten.
Er ontstond duidelijk wrevel. Want ook al was er genoeg, zien eten doet eten. De meesjes kwetterden er op los. Het viel mij ook op dat vogels de hele tijd hetzelfde roepen. Als voor vogels geluidjes maken praten is, zeggen ze wel de hele tijd precies hetzelfde.

Maar goed. We besloten nu op het balkon een pinda flat neer te zetten. Dat is een kolom gaas met pelpinda's erin. Voor de geïrriteerde koolmeesjes. Dat werkte even. Maar toen kwam er een vink. En die was meteen de baas van de pindaflat. Mijn vriendin geeft alle vogels namen dus dat werd Freek Vink. En de gewoonte is bij ons thuis dat als een vogel een naam heeft ik er dan een stemmetje bij doe. ‘Noten, kijk, allemaal noten, ik heb zin in noten, noten'. De notenflat was bezet, Freek vrat de hele dag door. Misschien waren het steeds andere Freeken maar wij dachten van niet.

We hingen er maar een pot pindakaas bij voor de koolmezen. Dat werkte heel even, tot de pot met pindakaas werd ontdekt door een specht. Oh ja. Sybrand de specht. ‘Pindakaas, pindakaas, zinininin in'.

Kees Koolmees weer onderaan de ladder. ‘Verdomme, verdomme. verdomme'. Die zag alles en iedereen eten maar zelf had ie weer niks. En toen kwam de vlaamse gaai. Die snapte niks van de pindaflat en de VVC, maar joeg wel alle vogels weg. Nu at er helemaal niemand meer. Lekker handig.

Tot de groene halsbandparkieten kwamen. Dat zijn de voetbalhooligans onder de vogels. Ruzie met iedereen. Er was gisteren een heus gevecht tussen de Sybrand specht en de Petertje parkiet om uit de pindakaas pot te mogen snoepen. De hele dag hangt die pot daar maar zodra 1 vogel gaat eten wil opeens iedereen ook precies op dat moment dat zelfde eten.

Kortom. Het is nu 24/7 ruzie op het balkon en in de VVC. Alles en iedereen vecht met elkaar door dat stomme eten wat wij hebben neergelegd.

En het erge is, we vinden het hartstikke leuk. Al die ruziënde vogels. Want als ze ruzie hebben kan je er heel dicht bij komen omdat ze alleen op elkaar letten. Dus we gaan er wel mee door. Met het vogelvoedingscentrum...

Ik denk dat ze gelijk hebben bij Star Trek. We hadden ons er nooit mee moeten bemoeien.