Hans Sibbel: In de war

Ik ben in de war.
Laat mij u dit uitleggen.
Ik ben dit jaar gestopt met het eten van inktvis. Dat komt door natuurfilms.
Octopussen zijn heel erg slim. Hebben hersenen in elke tentakel. Hebben een totaal andere biologie.
Ik kon ze niet meer eten.
Inktvisringetjes zijn natuurlijk vaak Sepia. De zeekat. Maar die zijn ook slim. Iets minder, maar ook bijzonder.
Die kan ik dus niet meer eten.
Ik merkt dat ik steeds lager op de evolutionaire ontwikkelingsladder aan het kijken ben kwa eten.
Ik eet eigenlijk geen vlees meer en heel soms vis.
Maar ik ben ook niet tegen vlees eten.
Ik vind bijvoorbeeld dat je op feestdagen best eens wat vlees kan eten.
Dus niet die onzin van met kerst vegetarisch gaan eten. Daar wordt de wereld niet beter van.
Van 'met feestdagen even geen vlees'.
Het hele jaar door vega en alleen op feestdagen vlees, dat is mijn idee van de wereld redden.
Met de kerst ga je lekker naar de oostvaarders plassen, je wurgt een hertje en dat eet je met de hele straat op. Dat is kerst!Man ik ben zo in de war.
Ik moest koken voor kerst en ik heb wel eens een kalkoen gedaan. Vroeger.
In mijn onwetende jaren. Tot ik dit jaar las over die kwekerijen. Dat is walgelijk. Dat zijn Psychopaten die dat aan kunnen zien. Net als de konijn fokkers trouwens. Psychopaten wat mij betreft. Trouwens de hele bioindustrie. Psychopaten pur sang.
Ik las over een boer die dan 50 biggen heeft. Waar hij van houdt. Dat is zijn leven.
En na zes maanden gaan ze in de vrachtwagen naar de slacht. En dan komen er weer 50 biggen. O, o, o wat houdt ie van die beestjes. En na 6 maanden. Naar de slacht. En weer 50 biggen.
En ja hoor. Wat houdt ie van die beesten. Psychopaat. Een weekje Pieter baan centrum en ze laten hem niet meer gaan. Maar goed, geen kalkoen meer dus.
Ik bestelde 3 kippen bij de slager, bio, goede kippen die net over hun top heen zijn maar wel fijn hebben geleefd en als ze zelfbewustzijn hadden gehad zeker zouden snappen dat dat nou eenmaal hun rol in deze wereld was. Die kippen.
Hij vroeg, geen kalkoen dit jaar? Ik zei nee, daar weet ik teveel van.
Doe maar kippen. Tot ik daar weer meer van weet. Bijvoorbeeld van mijn buurman. Die had twee kippen en een haan. Toen is een kip gepakt door een rat of een wezel. Hier, in Amsterdam. En toen is die haan van verdriet gestopt met eten en doodgegaan. Nou, denk ik dan, maar geen kip meer.
En voor volgend jaar denk ik dat het regenwormen worden.
Tot ik daar weer iets geweldigs over lees. Dat ze 's nachts kruiswoordpuzzels oplossen of zo.
Man wat ben ik in de war.
Neem nou de katten. De huiskatten.
Niet dat ik die ooit gegeten heb hoor. Echt niet. Moet er niet aan denken.
Misschien, nou ja, als ik echt niet anders kan, hongerwinter situatie, of de boeren hebben alle distributie centra platgegooid en het moment komt dat de huisdieren er wel erg lekker uitzien, misschien dan. Misschien. Maar ik denk het niet.
Ik zou eerst eelt gaan eten voordat ik aan huisdieren begon. Mijn eigen eelt dan he.
Hoewel. Echt nood nood zou ik ook denk ik vreemd eelt eten. Ergens in verstopt.
In een hamburger. Ja. Een hamburger met 45% vreemd eelt zou ik denk ik nog wel eten.
Ziet u hoe ik in de war ben.
Ik was bij de katten. De stads katten eten per jaar 100 miljoen vogels. Alleen al in Nederland.
100 miljoen. Dat is ongelooflijk veel vogels. En ze eten ze vaak niet eens, want ze krijgen al eten van hun baasjes. Dus het is totaal overbodige moordlust.
Maar aan de andere kant scheelt het ook heel veel schijt. 100 miljoen vogels, maal tien keer per dag schijten is 1 miljard vogelpoepjes minder. Minimaal. Per dag. Dat is een laag van 31 centimeter over alle grote steden. Dus wat wil je. Overal stront of moordlustige katten.
Ik ben zo in de war.
Hoe meer ik weet over dieren hoe minder ik ze wil eten. Maar dan blijken planten dus geluid te kunnen maken. Geluid. Bleek dit jaar. Uit onderzoek. Als je ze snijdt. Geluid. Wat voor geluid. Nou heel hoog. Een gilletje. Een vrouw die een muis ziet. Maar dan heel hoog. Ultra Sone.
Hoe dan? Hoe doet een plant dat. En waarom.
Ik trek dat niet. Hoe kan ik die nog eten.
Ik heb dit jaar ook een boek gelezen over bomen.
Het verborgen leven van bomen. Van Peter Wohlleben. Jezus in de hemelen. Als de helft waar is durf ik de kurk niet meer van een wijnfles te halen. Met zo een stalen pen erin en dan trekken.
Ik ben zo in de war.
Ik moet toch eten. Ik moet dingen in mijn mond stoppen en kapot maken. Ik heb ook recht op leven. Net als de leeuw een antilope kan en mag eten. Ik mag planten eten. Hoeveel geluid ze ook maken. En het is ultra sone. Dus je kan het normaal niet horen. Laten we dat dan zo houden. Ja. Dan is dat de nieuwe afspraak.
Als je het kan zien of kan horen en het deugd niet. Niet eten.
En verder gewoon alles in de bek douwen tot het tegendeel is bewezen.
Een smakelijk 2020.