Halverwege de rit

De politici arriveren dit weekend in Durban. De eerste week werd voorbereid door de ambtelijke ondersteuning van de bijna 200 landen, de tweede week is het aan de politici om knopen door te gaan hakken.

Ook de delegatie van het Europees Parlement, waar ik namens de Groenen deel van uit maak is inmiddels gearriveerd en met spanning schrapen we hoop uit de wandelgangen. Daar zoemt het van de geruchten en zijn er interessante ontwikkelingen te melden.

De drie belangrijke punten, het klimaatfonds, verlenging van Kyoto-protocol en een uiteindelijk akkoord krijgen vorm. Op het klimaatfonds wordt vooruitgang geboekt: er lijken goede afspraken te komen over welke projecten gefinancierd gaat worden. Dan gaat het vooral om het helpen van Afrikaanse landen om zich aan te passen aan klimaatverandering. Er wordt algemeen erkend dat dit continent het hardst getroffen wordt door klimaatverandering.

Met  vooruitgang op dit vlak maken we ook meer kans op de andere doelen: Kyoto2 en een mondiaal akkoord. Daar zijn de ontwikkelingslanden kritisch over de rol van Europa die wacht op andere landen, in het bijzonder China om stappen te zetten. Onder het huidige Protocol heeft China geen doelstellingen, maar is zij wel woordvoerder namens alle ontwikkelingslanden. Deze week werd dan ook het meest naar China gekeken: ze benadrukten hoe belangrijk een verlenging van Kyoto voor de ontwikkelingslanden is en toonden zelfs bereidheid om te praten over een bindend tijdpad naar een mondiaal akkoord, zoals geëist door Europa.

De EU moet nu op haar tellen passen: de strategie om niet zomaar mee te gaan in Kyoto2 levert vooralsnog vooral ergernis op van andere landen. De “welwillendheid” van China wordt juist zeer gewaardeerd. Daarmee neemt China de leiding over en staat Europa in een hoek. Want wat zal zij doen, de inzet verhogen om China nog meer los te weken van de VS? De komende week wordt bepalend of Europa met China een succesvol Durban kan afdwingen. Dan zullen Europese ministers, zoals Joop Atsma, wel flink aan de slag moeten om ontwikkelingslanden mee te krijgen voor een akkoord in 2015.

Want nu wordt er overal bereidheid getoond, maar uiteindelijk moeten er keiharde afspraken liggen. Met bereidheid kun je temperatuurstijging van de aarde niet temmen, zou ik bijna willen zeggen.

Door: Bas Eickhout