Gebrek aan water

Bisschop De Berlenga meldde al in 1535 dat het vinden van drinkbaar water op de Galapagoseilanden een probleem was. Zijn bemanning probeerde putten te slaan, maar het water dat daaruit kwam was volgens hem zouter dan zeewater. Ze dronken cactussap dat eruit zag als zeepsop of loog. Uiteindelijk vonden ze – nadat twee mannen al door uitdroging gestorven waren - een holte waar genoeg water in zat om de bemanning te laven en daarna terug te varen naar het vaste land, met het voornemen om nooit meer terug te gaan naar de Galapagoseilanden.

Darwin beschrijft in zijn Beagleaantekeningen 300 jaar later op verschillende plekken het waterprobleem van de Galapagoseilanden. Opvallend is de passage, waarbij hij meldt dat inwoners van de Galapagos de blaas van een schildpad leegdrinken, wanneer ze dorst hebben. Reuzenschildpadden zuigen zich in een paar dagen helemaal vol met zoet water in de hoger gelegen delen van de eilanden en hun blaas is nog helemaal vol en vrij zuiver, wanneer ze weer naar de lagere en meer bewoonde delen van de eilanden gaan. Darwin heeft de blaasinhoud van een schildpad gedronken en stelt vast dat de blaasinhoud heel helder is en slechts licht bitter smaakt. Het drinken van schildpadblazen is echter al enige tijd verboden.

Nu, in 2009, bestaat het gebrek aan schoon water op de Galapagos nog steeds. Weliswaar zijn er ondergrondse watervoorraden (voorheen in verbinding met de zee) en enkele bronnen met stromen gevonden, maar deze zijn allemaal zeer gevoelig voor vervuiling. Het eiland Santa Cruz, waar zo’n 11.500 mensen wonen, heeft weinig zoet water en het weinige water dat er is, is vervuild. San Cristobal (6.000 mensen), heeft veel zoet water in de hooglanden, maar de mensen wonen aan de kust en een afdoende transportsysteem is nog niet ontwikkeld. Zoals gezegd, het inzetten van schildpadden is geen optie meer. Isabela heeft 1750 inwoners en heeft geen water in de hooglanden en ook niet de ondergrondse watervoorraden aan de kust. Floreana heeft totaal geen water voor de 90 inwoners. Al het drinkwater op de eilanden wordt vervoerd in flessen en zelfs dat water is van slechte kwaliteit. Regelmatig worden toeristen er ziek van.

Er is voor de Galapagoseilanden een geïntegreerd zoetwater managementprogramma nodig. Het gaat om veel betrokken partijen en om verschillende problemen op de verschillende eilanden. Mijn vermoeden is dat het zeker nog enige tijd zal duren voor de Galapagueno drinkwater van goede kwaliteit hebben.