Gastblog van Bart

Het valt soms niet mee als natuurliefhebber om een tuinreservaat te hebben. En zeker niet in een woonwijk waar de buren de laatste jaren steeds meer groen wegkappen om plaats te laten maken voor sierstenen en zelfs kunstgras.??Waar eerst bloemen stonden verschijnen hele bankstellen van plastic pitriet, open buitenhaarden en kinderglijbanen. Niet dat ik ze geen speelruimte gun, die kinderen, maar het is zo jammer dat ze niet meer meekrijgen van hun ouders hoe mooi een vlinder kan zijn op een zoet ruikende bloem, en dat bijen niets doen als je er maar afblijft met je tengels. ??

Ook ons egeltje is sinds dit jaar verdwenen, terwijl we toch genoeg rommelige hoekjes in de tuin hebben, bladeren onder de heg laten liggen en rozijnen voor de merels rondstrooien, waar ook onze ‘tuinmuis’ en het egeltje dol op zijn. Alleen de vogels weten gelukkig wel, en in grote aantallen, dat ze bij ons van harte welkom zijn. We kennen bijna iedere merel bij naam, zoals mankepootje, of hinkepink, en natuurlijk scruffy, die het hele jaar in de rui lijkt te zijn.?? 

Dat onze buren het niet waarderen dat we vogels voeren blijkt wel uit het gezeur over de Turkse tortels, die nou eenmaal wel eens iets laten vallen op de net rigoureus, onder hogedruk schoongespoten siertegels. ?En ‘die oranje besjes’ waar de vogels zo dol op zijn mogen geven ook zo’n rommel. Dit resulteerde in het wreed wegsnoeien van ieder sprietje groen dat het lef had om boven het erf van de buren uit te groeien. Het is lastig om dan een goede band op te bouwen met je buren. Daar doen we dan ook geen moeite meer voor.?

En de heg? Minutieus en symmetrisch rechthoekig gesnoeid aan hun zijde, wild en uitbundig aan onze kant. Het verbaast me dan ook niets dat de musjes altijd bij ons zitten. Net alsof ze willen zeggen: volhouden hoor! Toch dat bordje ‘tuinreservaat’ maar eens op het tuinhek gaan schroeven..

Bart van Riel