Het mag bijna een wonder heten dat ze zijn ontdekt: de eerste populatie Gallische wandelende takken in ons land. Want als er een dier moeilijk te vinden is, is het de wandelende tak. Meewiegend met de wind met haar groene kleur alsof zij ( het overgrote deel van wandelende takken is vrouw, daar zij zich onbevrucht kunnen voortplanten),  een takje is, weet ze zich meestal onzichtbaar te maken. Tot nog toe was de soort nimmer hoger aangetroffen dan het Noorden van Frankrijk.

Waar de Gallische wandelende takken leven, wordt door de ontdekkers geheim gehouden. Het risico bestaat dat natuurliefhebbers en insectenkwekers actief naar de insecten gaan zoeken. En dat kan direct een einde van de kwetsbare populatie betekenen.

Op de website Waarneming.nl staan enkele foto’s van wandelende takken die verder niet gedetermineerd zijn en als ontsnapte of losgelaten Indische wandelende takken beschouwd worden. De Indische wandelende tak is een veel gehouden huisdier. Maar Jinze Noordijk van EIS nam de foto’s eens goed onder de loep en ontdekte dat de voelsprieten van de gefotografeerde wandelende takken wel erg kort waren. En de Indische wandelende tak heeft hele lange.

De foto's van 2008, 2017 en 2018 uit één bepaald natuurgebied bleken na bestudering de Gallische wandelende tak te laten zien. Om zeker van hun zaak te zijn trokken Jinze Noordijk en insectendeskundige Marc de Winkel het gebied in om levende exemplaren te zoeken. En die vonden ze. Hun veldonderzoek toonde aan dat er daadwerkelijk een populatie aanwezig is, en dat de soort dus al ruim tien jaar in ons land verblijft

Hoe ze hier zijn gekomen is onduidelijk. Het is mogelijk dat de Nederlandse populatie is ontstaan door ontsnapte of uitgezette dieren (want ook de Gallische wandelende tak wordt als huisdier gehouden), of dat eitjes zijn meegekomen met vervoer van planten uit Zuid-Europa. Maar de eitjes kunnen ook zijn gegeten door vogels. Als ze uitgepoept worden, kan een klein deel van de wandelende tak eitjes nog steeds uitkomen.