Galapagos dilemma’s_09_07_2009

Gisteren zat-ie er weer, de dikke rode kater. Zomaar midden op het toegangspad naar het bezoekerscentrum. Hoe durfde hij zich zo openlijk te laten zien? Sinds ik hier ben heb ik hem een paar keer weg zien schieten. Toen ik nog op het onderzoekscentrum woonde, liet hij me een keer schrikken toen ik ’s avonds laat op mijn fietsje terug kwam in het halfdonker en hij wegschoot vlak bij mijn huis. Een maand later zag ik hem in de buurt van de schildpaddenkraamkamers. Ik informeerde maar eens voorzichtig wat we hiermee aan moesten. Katten zijn natuurlijk niet gewenst in het nationale park. Mijn collega vrijwilligers wilden er niets mee te maken hebben. Van een vaste medewerker kreeg ik het telefoonnummer van het park. En nu dus mijn dilemma. Moet ik nu het park gaan bellen? Ach, als er iemand komt, is die kat toch al lang weg.....

Zo gaat dat dus. Mijn benedenburen hebben – na een inbraak - besloten een hond aan te schaffen en op dit moment lopen er dus twee schattige puppies rond in de tuin. Hoe komen die puppies hier? Officieel moeten alle honden en katten gesteriliseerd en gecastreerd worden en krijgen ze – net als de mensen – een bewonerskaart en een penning voor hun halsband. Maar wie controleert dat? Met kleine poesjes gaat het hetzelfde.

Het nationale park en de Charles Darwin Foundation gaan prat op het uitroeien van geiten op de eilanden Santiago en Noord Isabela. Het grootste uitroeiprogramma van geiten ooit. Wij laten dat ook zien in de film over het werk van de CDF. Sommige eilanden zijn hond- en katvrij geworden, maar op de bewoonde eilanden zijn nog altijd honden en katten als huisdieren toegestaan. Soms gaan die honden en katten aan de wandel in het nationale park en verwilderen met alle gevolgen van dien. Laatst kwam ik op een rustige dag ook een kat tegen op Tortuga Bay, een paradijs, ook voor katten.

Voorlopig zal ik de rode kater nog wel eens tegenkomen en iedere keer weer zal ik me schuldig voelen.