Floortje Dessing: Langevelderslag

Langzaam open ik mijn ogen. De zon schijnt fel op mijn huid, maar gelukkig staat er een zachte bries die langs mijn oogleden strijkt. Miljoenen blaadjes waaien zachtjes heen en weer en kleuren de hemel boven me groen. Ik ruik het versgemaaide gras en voel dat een klein insectje een verwoedde poging doet om op mijn arm te klimmen. Mijn geest moet nog overschakelen van de absurde dromen waarin ik nog net verwikkeld was, naar de rust van dit grasveld en deze bomen. Het lijkt alsof ik een eeuwigheid geslapen heb en als ik naar links kijk, zie ik dat de tent leeg is. Stil blijf ik liggen en ik knijp mijn ogen half dicht om van de blaadjes boven mij 1 grote groene vlek te maken.

Ik kan me met geen mogelijkheid meer voorstellen dat ik nog geen 10 uur geleden de aarde waar ik nu op lig, ver onder me zag. Bijna het eerste stukje Nederland wat ik van hoog uit de lucht had zien liggen, vlak nadat we de kust bij Egmond waren gepasseerd. In mijn verbeelding had ik het tentje van mijn vader al zien staan maar eigenlijk was dat helemaal niet mogelijk geweest. Nog geen uur later had ik al mijn tas van de band getrokken, wandelde ik de aankomsthal uit en stapte ik in mijn auto. En nu dan de stilte hier op dit 'groene' kampeer terrein waar ik al kom zo lang als ik me kan heugen. Van Sumatra naar hier is eigenlijk maar zo'n kleine stap.

Ik heb mijn ogen al weer gesloten maar dan hoor ik de voetstappen van mijn vader en even later staat hij naast me met een volle waterzak. Het kleine ingedeukte pannetje wordt gevuld en ik hoor het vertrouwde 'blazen' van de primus. Ik hijs mezelf overeind en klop het gras van mijn shirt. We praten over zijn belevenissen de afgelopen dagen: de fietstocht naar Egmond met de gezellige boulevard die zo oneindig veel sfeervoller is dan die in Zandvoort. Maar ook de kitesurfers die hij had staan bewonderen aan zee, de vogeltjes die hem vanmorgen in zijn tentje gewekt hadden.

Alles is voor mij herinnering, want als kind deden we niets anders als er op uit trekken met deze vaalgele demmenie tent. Zo eentje met een losse binnentent, gemaakt van onverwoestbaar katoen. En hoe vaak stonden we niet op dit kampeerterrein bij Langevelderslag? Het is niet meer te tellen. Tevreden laat ik me weer achterover zakken en luister hoe vaders de thee bereid en de boterhammen smeert. Niks geen vliegtuig maaltijden, niks geen drukke vliegvelden of overvolle straten. En al helemaal geen drukke draaischema's, hete minibusjes en volgedraaide banden. De tijd staat stil. Ik ben weer thuis.

Floortje Dessing ,
17 juni 2007