Fifon: Beste Zeeleeuw Iglesias

Beste Zeeleeuw Iglesias,

Ik heb uw brief goed ontvangen en maak er uit op dat u diep ongelukkig bent. U moet bijna dagelijks optreden in een show op Spaans grondgebied, in een waterbassin waarin u al met een paar lendenslagen de volle lengte heeft afgelegd, waarin alleen een waterspitsmuis het gevoel krijgt dat hij in het stuwmeer zwemt. U zegt dat u het jongleren met ballen op de punt van uw neus nog altijd vermakelijk vindt, maar dat u ronduit baalt van de bordkartonnen piratentoneeltjes waarin u moet optreden, en bovenal, dat u eigenlijk muzikant wilt worden. Ik leid daar uit af dat u waarschijnlijk in gevangenschap bent geboren, dat u geen weet heeft van hoe het er bij uw wilde soortgenoten aan toegaat. Al bestaan daar, moet ik toegeven, ook geen beroepstrompettisten.

Muzikant dus, en u ziet in mij de zoekrobot die dat voor u kan uitvlooien. Wel, ik heb mij van mijn opdracht gekweten, bekeek op het internet zowat alle zeeleeuwenshows die er van Azië tot in Amerika, van Blackpool tot in Harderwijk worden opgevoerd, en heb er niet één zeeleeuw een muziekinstrument zien spelen. Jullie, showzeeleeuwen, mogen kusjes geven, de kontjes van jonge trainsters aaien, met water naar het publiek spatten, de clown uithangen en met de flippers wuiven en handje klappen, vaak in een orgie van luide Tiroler- of  rumbamuziek, maar zelf de klaroen bovenhalen of een piano bespelen…. nee. Daarom dook ik met hangende pootjes in mijn knipselmappen, wat leidde tot de geruststellende gedachte dat er wel degelijk door lotgenoten van u aan muziekbeoefening is gedaan. Op oude persfoto’s, circusaffiches en negentiende-eeuwse gravures ben ik zeeleeuwen tegengekomen die zich konden uitleven als trommelaar, jachthoornblazer en banjospeler, maar mijn grootste ontdekking betrof het toeterklavier, stellig uitgevonden toen alle auto’s er nog uitzagen als blikken speelgoed en met een uit rubber en koper opgetrokken toeter waren uitgerust.

De toeteraar bij uitnemendheid was Zeeleeuw Tommy, wiens lijfllied It’s a long way to Tipperary was. Zijn africhter zei dat Tommy dat lied zonder fout kon spelen door met zijn snoet telkens op de correcte toeter te drukken. Al had het zijn trainer veel toewijding en geduld gekost, en ‘vele vette haringen ter aanmoediging en beloning!’. Want natuurlijk, zo zijn jullie zeeleeuwen wel, kneedbaar, maar niet tot elke prijs. Ik weet van zeeleeuwen die in zitstaking gingen toen ze tijdens hun show geen vette haringen als beloning kregen, maar de ordinaire schelvissen die men ze normalerwijs buiten hun werkuren te vreten gaf. Jazeker Iglesias, als puntje bij paaltje komt zien jullie liever een gevulde visemmer dan een Stradivarius. Niettemin ga ik in mijn beste Spaans uw directie aanbevelen om voor uw verjaardag een toeterklavier cadeau te doen, en om u na ieder optreden te voorzien van de vetste vis.

Voor ik afsluit nog één tip. Ik ken een circuszeeleeuw die het tot breakdancer heeft geschopt en een jonge walrus die fantastisch kan dansen op de muziek van Michael Jackson. Misschien moet u hen in een brief verzoeken om samen een boysband te vormen. Eendracht maakt macht. Want in de showbizz zijn veel leeuwen geroepen, maar weinigen uitverkoren.

Met hartelijke groet,
Uw Fifon