Erik van Muiswinkel: 3 minuut 50

Vandaag: de essentie van de natuur, het lot van de mensheid en de toekomst van de planeet, in drie minuut 50. Nu, alleen bij Vroege Vogels!

De natuur, daar ben ik eigenlijk doodsbang voor. En dat is mij geraden ook, want ik ben een mug. Een mier, een vlieg... Planetair gezien zijn wij insecten. We zijn als mensen zelfs veel kwetsbaarder dan insecten, want die hebben in de loop van aeonen een meesterlijke evolutionaire tactiek ontwikkeld: met zijn 48000 triljoen heel erg klein blijven en na iedere ramp weer uit je microscopische eitje komen kruipen.

Onze facetogige vriendjes waren er al een onmetelijk lange tijd voor ons en zullen er over tien miljoen jaar, geologisch gezien overmorgen nog steeds zijn. Vroege Vogels daarentegen niet meer, maar dat ligt dan aan de netmanager. Als de aarde een kriebelhoestje heeft worden er tienduizenden Chinezen of Iraniers bedolven onder hun eigen vernuft, en een duizendvoud aan familieleden in peilloze ellende gestort.

Als de aarde een puistje uitdrukt staan we 2000 jaar later nog ademloos naar de resten van Pompeji te kijken. Ik ben geen groot reiziger, maar de enkele keer dat ik door echte vlaktes reed, de Great Karoo in Zuid Afrika, de prairie in Kentucky, of dat ik in de bergen liep, was ik beducht en vol ontzag en lacherig tegelijk, als een kind in een nachtelijk bos. Zulke natuur zijn we sinds 1953 niet meer gewend in Nederland, natuur met een grote bek, natuur die de baas is. Elke dag vallen er mensen dood in de Alpen, en wee je gebeente als je op de echte vlakte je jerrycannetje benzine vergeet. De landmassa's op aarde zijn al onbevattelijk, de oceaan is nog eens zo groot. Het idee dat de mensheid, met al zijn boerenslimheid, deze aarde kan bedreigen komt mij zeer onnozel voor. Wat we heel goed kunnen is onze eigen leefomstandigheden verzieken, en onszelf voortijdig uit de race nemen, natuurlijk. We kunnen ook andere soorten uitroeien, dieren en planten, daar hebben we onze sporen wel in verdiend dunkt mij, maar verder komen we niet hoor. De oceaan krijgen we niet leeg, de Himalaya niet kapot. Alle retoriek van de aarde als kaars die opbrandt, dat is van een grootheidswaarzin die in de geschiedenis van de evolutie zijn weerga niet kent. Kijk, ik vind dat we ons wel moeten gedragen. We slopen al 150 jaar op grote schaal de bronnen onder onze eigen voeten vandaan, de armsten onder ons vangen de echte klappen op en het eindigt in een drama, dus er is alle reden om in te grijpen, natuurlijk. CO2-uitstoot terugbrengen, fossiele brandstoffen vervangen door wind en zon en waterkracht, wat mij betreft ook door atoomenergie, rivieren schoner, vervuilers betalen, het hele program is bekend. Het gaat absoluut niet lukken, want we gaan onze economie natuurlijk niet aanpassen, want dan gaat de pensioenleeftijd misschien omhoog en komt de koopkracht in gevaar.

De mensheid heeft de supermarkt bijna leeggegeten, we liggen op ramkoers en het kan 100 jaar duren of 300 jaar, maar dan zullen we, sterk uitgedund, opnieuw moeten beginnen. Maar als er iemand is die zich daar niets van aantrekt, dan is het wel de nauur! Ik heb net het boek 'De wereld zonder ons' uit, een boek al uit 2007 van Alan Weisman, een wetenschappelijk stevig onderbouwde blik in een toekomst zonder mensen. De aarde bloeit op! Er ontvouwt zich, zodra wij verdwenen zijn, in een razend tempo een adembenemend schouwspel, waarin water, wind, vegetatie en bosbranden ongehinderd korte metten maken met het Olympisch Dorp, het Mediapark en de Albert Cuyp. Trouwens met London, Tokio en New York ook. De wereld draait door, de insecten gaan aan tafel en niemand zal ons missen.