Els Kock: Vrijheid

U ziet vast ook wel die wolken van vogels? Mooi hè? Aaneengesloten in één vloeiende beweging golvend door de lucht. Ik zag tot mijn verrassing dat de wolk die ik ontdekte niet bestond uit spreeuwen, wat ik altijd als hun alleenrecht had beschouwd, maar uit kieviten. Het was zo een zelfde wolk. Dit machtige schouwspel herinnerde mij aan de oproep van Vroege Vogels om te stemmen op de top honderd van vogelgeluiden. Het eerste wat bij mij opkwam was de roep van de kievit. Ik was eigenlijk verbaasd over mijn eigen keuze. Hoezo de kievit? Zo mooi ten opzichte van, zeg maar, een nachtegaal of leeuwerik, kortom echte zangvogeltjes, is de kievitroep nou ook weer niet. Maar blijkbaar doet die roep iets met mij; wekt het een emotionele herinnering op. Gewoontegetrouw onderzoek ik dan wat die emotionele herinnering is. Al gauw wist ik het antwoord, nu nog verwoorden. Maar ik heb het: het vertegenwoordigt het zwevend gevoel van alomvattende vrijheid en ongebondenheid. Zoals ik al eens eerder in een gedicht had verwoord, heb ik de idee dat ik in een vroeger leven een vogel ben geweest. Niet perse een kievit hoor, wat je naar aanleiding van dit sentiment zou vermoeden. Maar toch. Een vogel.

Nadat ik van een drukke, volle, vervuilde stad naar de weidsheid van het buitengebied van een Fries dorpje was verhuisd, was het eerste vogelgeluid dat ik hoorde en leerde herkennen dat van de kievit. En die dan in groten getale op het weiland waar ik vanuit mijn huis uitzicht op heb. Lucky me! Dartelende, duikende, wiebelende kieviten. Prachtig.

Bij het stemmen op de top honderd, was ik teleurgesteld dat ik mijn keuze niet kon toelichten met die gewaarwording. Juist omdat het iets in je oproept vínd je iets mooi, terwijl het niet mooi hoeft te zíjn. Ik werd me er ook nog van bewust dat alle vogelgeluiden die ik aanklikte hiermee te maken hebben. Zoals de buizerd, de doodaars, de uil, de koekoek. Allemaal in absolute zin niet de meest hartverwarmend kwinkelerende vogels, maar wel hartveroverend voor mij. Gelukkig kon ik mijn verhaal achter mijn keuze nog kwijt in de oproep een column te schrijven. Achter mijn laptop, voor het raam, met uitzicht op de weilanden laat ik mij vaak inspireren door de natuur, voor mijn columns op mijn site. En met die rijke bron heb ik echt de vogel af.