Ellen Sinot: Milieu voor oudjes?

Ik ben jong: ik loop pas zo’n zeventien jaren op onze aardbol rond. Ik ben milieubewust: gevaarlijk. Echt waar. Een beetje stoere puber is namelijk niet bezig met het milieu. Een beetje stapgrage student interesseert zich niet voor het energieprobleem. Wie als jongere zijn plekje hoog in de populariteitspolls wil behouden, moet het milieu vooral negeren. Blikjes gooien we in het bos, want de prullenbak is niet half zo cool. We komen iedere dag op onze scooter naar school, want fietsen is absoluut not done. Schande, vind ik. Maar juist dat is gevaarlijk om te zeggen als jongere. Ik gooi mijn blikjes in de prullenbak en ik fiets overal gewoon naartoe. Slecht, vinden mijn leeftijdsgenoten. Zorgen om het milieu, dat is maar iets voor oudjes. Als ik ook nog eens principieel vegetariër blijk te zijn, kijken ze neerbuigend op me neer: zo niet cool.

Ik vind het vreemd, treffend zelfs. Hoe kunnen nou net jongeren zich zo weinig van het milieu aantrekken? Wij zijn juist degenen die de opwarming van de aarde écht gaan voelen. Wij zijn degenen die straks geen fossiele brandstoffen meer hebben. Wij zijn degenen die de milieuproblemen moeten oplossen. Maar we doen er niets van. We steken onze koppen in het zand. Dat is jammer, want ook – en misschien wel juist - jongeren kunnen en moeten een belangrijke bijdrage leveren. Een stukje vlees minder per week, een minuutje minder lang douchen en de verwarming een graadje lager. Het zijn allemaal kleine dingen die we allemaal kunnen doen. Niemand hoeft van mij veganist te worden, ik vraag niemand om nooit meer te douchen en ik wil al helemaal niet dat we zonder verwarming de winter in moeten. Maar met een beetje goede wil, kan het milieu al flink geholpen worden.

En wat die jongeren betreft: zet die scooter weg en pak je fiets. Goedkoper, gezonder en heel wat beter voor het milieu. En als we dat allemaal doen, verdwijnt de taboesfeer rond milieubewust zijn vanzelf. Want eigenlijk is dat hartstikke cool. Voor jong en oud. Voor iedereen. Aan de slag dus!

Ellen Sinot