Een verregende Lisa en Tony

Het kwam met bakken naar beneden. Festivals werden afgezegd. Het land stond stil. Maar midden op een van de drukste verkeerspleinen van Nederland was een uitzonderlijk beestje gezien. Geen mens zou in dit weer naar buiten gaan, maar de watersalamanders in de vijvers van het Keizer Karelplein hadden de tijd van hun leven. En dus zaten wij in een busje op weg naar Nijmegen.

We waren op weg naar een diertje dat door amfibieënkenners die er iedere dag naar lopen te zoeken misschien eenmaal in hun leven wordt gevonden. In de stromende regen ging ik het met Tonny proberen. We waagden ons leven voor de witte salamander. Niet alleen door het drukke verkeersplein over te steken maar ook door in de vijver te vissen. Deze zat vol met lege blikjes bier en ik kon me goed voorstellen hoe ’s nachts mensen op de bankjes rondom de vijver niet de moeite namen om een toilet te zoeken op het ‘vaste land’.  Handen wassen straks, en ondertussen nergens aan komen. Maar ik was verkouden dus dat was een hele uitdaging. We vonden veel watersalamanders. Prachtige kleine diertjes die op het punt staan het water te verlaten en het land op te kruipen. Hun uitwendige kieuwen zijn aan het verschrompelen. Middenin de transformatie van hun leven. Zouden ze zich bewust zijn van het feit dat ze midden op een verkeersplein zijn geboren? En dat hun instinctieve drang om het land op te gaan het einde zal betekenen?

De witte salamander heeft leucisme, verminderde pigmentatie. Hij is zeldzaam omdat hij opvalt. Een reiger vist hem zo uit het water. Zou dat zijn waarom hij ons nu niet opvalt, is hij al meegenomen door een vogel? Of verbergt hij zich met zijn hele witte familie onder een oude fiets in het midden van de vijver en lacht hij ons uit? Dat laatste acht ik goed mogelijk. We zien eruit als twee verzopen katten met regenjassen aan.