Eco wasbal

De gifgroene Eco wasbal heeft niet een bijzonder duurzame 'look and feel'. De bal heeft de grootte van een kleine meloen en bestaat uit hard plastic met honderden kleine gaatjes. Als je 'm schudt hoor je ze tegen elkaar tikken: de keramische korreltjes die in het water hydroxylionen vormen. Die ionen zorgen er op hun beurt weer voor dat vuil van textiel wordt losgeweekt en verdwijnt. Tenminste, zo wordt gezegd. Maar doet-ie het ook?

Ik geloof van wel. Ik heb er inmiddels een keer of vijf mee gewassen en haal telkens een schone was uit de trommel. Zowel bonte en witte was als wollen truien: 't komt allemaal fris tevoorschijn. En het ruikt niet naar exotische bloemen of natgeregende dennenbossen, maar gewoon 'fris'. 't Lijkt me een prima bal. 't Geeft daarbij een geweldig gevoel: wassen zonder wasmiddel of, in sommige gevallen, slecht een klein beetje! Is dat duurzaam of niet?

Pas na deze wasbeurten heb ik me op de verschillende internetfora begeven en erachter gekomen dat de wasbal nogal wat vragen oproept.
Hoe is dat ding geproduceerd? Wat gebeurt er als-ie op is en zelf afval wordt? Hij zou 1000 wasbeurten meegaan, maar vanaf welke beurt neemt de waskracht af? Was je met slechts warm water niet net zo schoon? Is het niet schadelijk voor je wasgoed, die zware bal met gaatjes en punten?
En dan dat verhaal over keramische korrels, hydroxylionen en oppervlaktespanning. Hans Fraaije, hoogleraar fysische chemie aan de universiteit van Leiden noemt dat in een interview in Trouw: "quasi-chemie, bijna oplichting".

Oeioeioei, het hij deed het net zo lekker, mijn bal. Wat nu? Ik heb met mezelf afgesproken dat ik door blijf speuren naar de waarheid over de bal en ondertussen stiekem mijn wasjes blijf draaien met mijn groene vriend. En als dan ooit, na langdurig en intensief wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de Eco wasbal de uitvinding van de eeuw is kan ik mooi zeggen dat mijn mondiale voetafdruk door het jarenlang niet-gebruiken van wasmiddelen tot bijna nul is gereduceerd!

Menno Bentveld