Droogvallend slik - Jeannette Parramore

Als er een reportage gemaakt moet worden in Zeeland, dan grijp ik als geboren en getogen Zeeuwse natuurlijk altijd mijn kans. De Westerschelde, de vaargeul en de natuur, daar zou het dit keer over moeten gaan.

Twee jaar eerder was ik al eens met Hans Peeters van Vogelbescherming Nederland de Westerschelde opgegaan om te kijken naar de gevolgen van eerdere verdiepingen van de vaargeul en die zagen er niet goed uit. Door erosie en toenemende getijdenverschillen worden droogvallende slikken en zandplaten, belangrijk voor doortrekkende vogels bijvoorbeeld, steeds meer bedreigd.

Inmiddels staat er een nieuwe, ingrijpende verdieping voor de deur. Rijkswaterstaatmedewerker Bert van Eck doet veel onderzoek naar de gevolgen van eerdere verdiepingen en die vallen volgens hem reuze mee. Sterker nog: het aantal vogels én soorten is zelfs groter dan vroeger.

Niks leukers dus dan beide heren mee te nemen naar een droogvallend slikgebied bij Rilland-Bath, om met eigen ogen te aanschouwen hoe de natuur er voor staat. Bij laagwater uiteraard, anders valt er weinig te zien.

De eerste indruk van de Westerschelde is niet erg natuurlijk: links het industrieterrein van Antwerpen en recht voor ons en heel dichtbij de vaargeul met af en aan varende containerschepen. Pas na goed rondkijken ontdekt Hans de eerste zilvermeeuw. Niet echt een vette score voor een internationaal erkend wetlandgebied. Nu waait het wel erg hard, misschien dat de vogels daardoor wegblijven, maar erg bemoedigend is het niet.

Wel lopen we op een duidelijk droogvallend slik met vette klei, waarin zichtbaar wormen, schelpen en slijkgarnaaltjes te vinden zijn. Voedsel genoeg dus zou je zeggen. Maar langs de vaargeul is ook de versterking te zien die Rijkswaterstaat heeft aangebracht om de erosie in bedwang te houden. Het geeft goed aan hoe kwetsbaar dit gebied eigenlijk is.

Als ik mijn eerste vraag stel barst Bert van Eck los in een lange monoloog, waarin hij aangeeft hoe zorgvuldig Rijkswaterstaat met dit gebied omgaat en hoe gevaarlijk het is om alles aan menselijke ingrepen toe te schrijven. Even later overkomt Hans Peeters, die normaal de beheerstheid zelve is, hetzelfde.

Als verslaggever kan je daar weinig mee, immers, de lengte van je reportage mag niet langer zijn dan zo’n zeven à acht minuten. Dus moet het over, maar ik merk toch dat iedereen een beetje ‘uit het lood’ is, het gaat niet vanzelf. Maar ach, het is wel tekenend voor wat er gaande is in Zeeland vind ik: ondanks mooie rapporten en koele cijfers liggen de emoties dicht aan de oppervlakte.

Jeannette Parramore