Dotterbloem in het herstelde Reestdal

Door het waterpeil een halve meter omhoog te brengen, zijn verdwenen soorten als dotterbloem en zegge weer terug in het Drentse Reestdal.

Het Reestdal geldt als een van de meest intact gelaten beekdalen van Noordoost-Nederland. De Reest stroomt van Dedemsvaart tot aan Meppel. Anders dan de meeste beekdalen in Drenthe is deze beek ontsnapt aan de rigoureuze kanalisering in de jaren 60 en 70. Dit komt door haar ligging op de grens tussen Drenthe en Overijssel. De twee provincies konden niet tot overeenstemming komen over kanalisering, dus bleef het Reestdal gaaf.

Het Reestdal mag dan aan kanalisering zijn ontsnapt, het gebied is niet aan verdroging ontkomen. Voor de landbouw is namelijk in de loop der jaren het grondwaterpeil steeds verder omlaag gebracht. Zo konden op de akkers gewassen als aardappels worden geteeld. Hierbij gingen vooral de bijzondere hooilanden met dotterbloemen, ratelaar en zegge verloren, planten die een hoge waterstand nodig hebben.

Halverwege de jaren 90 is men met het herstel van het dal begonnen. Het waterpeil is door ‘drempels’ in de Reest omhoog gebracht en er zijn tal van soorten teruggekeerd. Nu staan de dotterbloemen weer in bloei en zien we zelfs de terugkeer van de zilveren maan, een bijzondere vlinder die het moerasviooltje als waardplant heeft. En dat alles is bereikt door het grondwaterpeil met een halve meter te verhogen.