Dolf Jansen: Mars!

Ik zou zo graag, lieve vroege groene luisteraar, op deze plek eens met u delen wat me overkomt als ik ergens in dit land door de natuur snel op mijn Asics-schoentjes, hoe ik geniet van de stilte, de 1000 kleuren groen, de geuren, de onverwachte doorkijkjes. Of, en ik verzin echt niks, U vertellen hoe ik jaren geleden een keer een beer tegenkwam, een echte beer, en dan heb ik het niet over een wildpark of een pot chocoladepasta, maar een bospad in een groot en ver weg bos. Maar het lukt me niet, want de waanzin om ons heen duurt maar voort.

Een paar weken geleden zagen we vele duizenden jong volwassenen, scholieren, in Den Haag bij elkaar komen om de politiek, de gevestigde orde (de grote filosoof en praatjesmaker T. Baudet zou ongetwijfeld de term kartel bezigen) op te roepen echt wat te gaan doen tegen klimaatverandering en andere bedreigingen van onze aarde. Voor veel critici was het verdomd moeilijk om te zien dat zoveel scholieren die dag bijeenkwamen, met zo'n eenduidige boodschap. En dan ook nog geregeld met spandoeken en borden die kritisch, grappig en soms wat, ehm, pikant waren. "The planet is hotter then my boyfriend', 'Ik val op mannen met een kleine ecologische voetafdruk’, 'Ride dicks, not cars'.

Ik geloof dat heel veel columnisten en opinieleiders, vaak mannen van zekere leeftijd natuurlijk, er erg slecht tegen konden dat de jeugd van dit land een mening heeft die ze niet goed uitkomt (dus dan moet het wel indoctrinatie zijn, toch...?) EN dat ze seks hebben, en vermoedelijk meer dan die mannen. Maar waar het natuurlijk om gaat is dat we in tijden leven van een kabinet dat zich ‘meest groen’ noemt en ondertussen linksom en rechtsom vooral bezig is het vliegverkeer te laten toenemen, waarbij linksom de aandelenaankopen in AirFrance-KLM zijn, en rechtsom de woorden van excellentie Nieuwenhuizen over de groei van Schiphol en het openen van Lelystad Airport. En ook op andere beleidsgebeden lijkt de macht van de lobby en de multinationals, en het aanbidden van wat economische groei wordt genoemd, elk alternatief en elk sterk tegenargument weg te vagen. Het is, en ik realiseer met dat het nog vroeg is en de buren wellicht nog slapen, genoeg om keihard gillend gek van te worden. Over precies een week treffen velen van ons elkaar in Amsterdam, voor de Klimaatmars. Ik pleit ervoor de komende dagen juist ook mensen in uw omgeving aan te spreken die dat hele klimaat maar ingewikkeld vinden, en oprecht niet weten hoe groot onze invloed erop is, maar die wel betrokken zijn bij de wereld om ons heen.

Die wel doorhebben dat als je maar doorgaat met produceren en fossiele en andere grondstoffen opmaken, dat ze dan echt opraken. Die wel zien dat extreme weersomstandigheden en warmte en droogte nu al vluchtelingenstromen veroorzaken. Die wel zien dat onze lucht en leefomgeving steeds slechter van kwaliteit worden, omdat vliegen economische groei heet, omdat fabrieken en autoverkeer en immense containerschepen met heel veel spullen die we wellicht niet allemaal nodig hebben economische groei heet, dat megastallen economische groei heet... Mensen die al deze dingen zien gebeuren en het niet langer als voldongen feit willen zien, die niet langer economische groei als begin- en eindargument kunnen aanvaarden, juist ook die mensen zouden volgende week mee kunnen lopen. Moeten lopen. Ik loop mee als ambassadeur van Oxfam-Novib, omdat alles waar ik hierboven over sprak ook raakt aan wat meer rechtvaardigheid in de wereld, aan strijd tegen armoede, aan het laten verdwijnen van oorzaken van conflicten en vluchtelingenstromen. Maar de catchphrase van organisator Milieudefensie zegt precies waarom onze acties juist nu zo fokkin nodig zijn: anders kijken, anders kiezen. Dat is waar de scholieren om vragen, dat is waar volgende week voor wordt gelopen, dat is wat de politiek nu eindelijk, eindelijk moet gaan doen. Anders kijken, anders kiezen. Want het gaat over leven, het gaat over overleven. Fijne zondag en ik hoop tot volgende week!