Dolf Jansen: Live from Ireland

Zoals u kunt zien kom ik eenmalig niet live en direct vanuit de immer sfeervolle VroegeVogels-burelen, ik bevind me in mijn moederland. The Emerald Isle, a green and pleasant land, Ireland….oh yes indeed. Elke emotie die u hoort de komende minuten heeft daarmee te maken, ik heb geen dubbele nationaliteit – ook al omdat ik geen gezeik wil met de Belastingdienst – maar voel me zeker voor de helft Iers. En het landschap, de cultuur, de historie, bijna alles van dit land emotioneert mij een beetje.

In 1957 of daaromtrent verliet mijn moeder, Enda, de Ierse westkust, een paar jaar later was ze getrouwd en woonde ze in Amsterdam, waar ze verspreid over 11 jaar een kwartet zonen wierp, waar ik gelukkig een van was en ben, want wie had haar verhaal anders moeten vertellen? Dit was een retorische vraag.

Ik bevind mij in de zuidwest-punt van Ierland, als ik mijn mond zou houden kon u in de verte de Atlantische Oceaan tegen de kliffen horen slaan, wat ik niet zal doen, want als ik mijn mond houd, wie leest dan deze column? Dat was denk ik ook een retorische vraag.

En de oceaan is ook iets te ver weg om te horen, maar de wind die hier bijna altijd waait neemt genoeg van de zilte lucht en het grote golf-gevoel mee, vind ik.

Ik zou u nu allen een filmpje kunnen sturen, maar de magie van radio is nou juist dat je beelden deelt, waardoor u ook een beetje Ierland ziet, een beetje Ierland voelt en ruikt. Waarmee ik gelijk een belangrijk aspect van dit land, en zeker de uitgestrekte  kuststroken, heb genoemd. Dit land, dit landschap, heeft een geur, of eigenlijk een combinatie van geuren, de vochtige grond, de modder, het eerdergenoemde zilte, en dan toch nog vaak een turfvuurtje ergens verderop, vermoedelijk een plek waar een boerderij al zo lang staat en het vocht zo zijn werk heeft gedaan, dat er eigenlijk altijd wel een haard moet flakkeren, zelfs op een vroege zondagochtend in juli.

Als ik naar buiten kijk, en dat deed ik net nog, zie ik een langzaam aflopende heuvel, die eindigt aan de rand van een meertje, Glenmore Lake. Als ik een kayak zou hebben (en zin zou hebben in kayakken), zou ik rechtsaf dat meer uit kunnen, in een baai uitkomen, en dan – bakboord, Dolluf – alsnog in de Atlantische Oceaan. Ik heb echter genoeg aan het uitzicht, en ben gek op vaste grond onder de voeten.

Achter het meertje - koud in de zomer, ijskoud op elk ander moment – rijst een volgende berg op. De heuvel waar ik me op bevind is ook een uitloper van een berg, achter ons huis is de Healy Pass zichtbaar, op de top waarvan men geen ijle lucht aantreft, maar wel een groot beeld van een heilige uit het fantasy-boek dat door vele katholieken best serieus genomen wordt.

Eén detail wil ik nog met u delen, althans, detail maal honderdduizenden. De schapen. In allerlei fases van verwildering – kwa vacht, kwa blikken als ze mij zien hardlopen – maar wat hebben ze het naar hun zin hier. Gras en dan nog veel meer gras, heuveltjes, heuvels, berghellingen, grotten om te schuilen, volledige vrijheid. Een of twee keer per jaar verzamelen bij de boerderij, voor bijscheren en wat medicatie en krachtvoer, stukje aandacht, en dan weer lekker into the wild. En, toch wel een belangrijk detail, voor wie de afgelopen maanden het schapennieuws in Nederland heeft gevolgd: er zijn geen wolven in dit land uitroepteken. Laat ik het zo zeggen, als ik niet allergisch was voor wol, en niet zo gek op een dagelijkse douche, zou ik het als schaap in dit land van 1000 tinten groen best naar mijn zin kunnen hebben.

Beeeeh. Have a fine fine sunday!