Dolf Jansen: Linkse natuurvriend

Het kan u haast niet ontgaan zijn, lieve luisteraar, dat de VARA dezer dagen, of sterker nog, vandaag 90 jaar bestaat. U begrijpt wellicht dat ik daar op de zaterdagmiddag graag bij vermeld dat Felix Meurders zich die oprichtingsvergaderingen goed kan herinneren, maar dat is helemaal niet waar, want hij had die dag dienst bij radio Limburg, waar hij rock & roll, ver avant la lettre draaide. 

Waarbij gelijk vermeld, dat het NIVON eigenlijk nog een jaar ouder is, als althans het Instituut voor Arbeidersontwikkeling en de Nederlandse arbeidersreisvereniging de historie mee heeft mogen nemen. Ik zou zeggen, waarom niet? Wie zou er in deze nou durven tegenspreken? Dat waren twee retorische vragen. 

Eigenlijk zijn we met zijn allen, als ik het even handzaam samenvat, een stel linkse natuurliefhebbers. Dan vind ik het maar wat prettig, daar op de een of andere manier onderdeel van te zijn. Er is alleen wel een verschil, denk ik, tussen u als luisteraar en mij. En dan heb ik het op dit moment niet over hoe ver ik naar links zou moeten kijken om de meesten van u te kunnen onderscheiden, maar over de manier waarop wij van de natuur genieten. Ik schat namelijk in dat u dat in een rustig tempo doet, wandelend, mijmerend, zo nu en dan even op een bankje gezeten, als de weersomstandigheden dat toestaan, dan wel als u partner dat graag wil. Want, als uw partner iets graag wil, dan doet u dat, schat ik. Daarom is zij ook uw partner. Waarbij zij natuurlijk ook hij zou kunnen zijn. Maar in dat geval kunt u ook lekker doorstappen als u geen zin heeft om te gaan zitten. 

Ik ben, geheel los van de manier waarop ik deze column tot u breng, de enige reden van de snelheid hier is dat de regisseur van dit programma zo gauw ik begin te spreken, gebaren begint te maken, die duiden op lichte haast in het algemeen, tijdgebrek in het bijzonder, dan wel grote behoefte aan het stemgeluid van bijvoorbeeld Milouska… Afijn, ik ben in de natuur meer van het tempo. Ik ben een hardloper, en er zijn geregeld momenten in mijn goed gevulde leven, dat ik natuur, redelijk hoge snelheid, stevige inspanning, en volstrekt in het moment zijn, weet te combineren. En dat brengt, kan ik u verzekeren, vreugde. En, zin in douchen ook!

Ik neem u mee naar zo’n moment. En ik bedoel natuurlijk, alles wat aan het douchen vooraf gaat. Ruim een week geleden mocht ik in Arnhem mijn cabaretkunsten vertonen in het Posttheater. Ik weet vanuit dat theater, zoals uit bijna elk theater in dit prachtige land, de snelste weg naar het groen, de natuur, bos, waterpartijen, alles behalve asfalt en passerende verkeersstromen. Ik liep langs het spoor en een dynamische woonwijk.  Rechtsaf langs wat grotere huizen met dito tuinen, schuin de weg over en daar was ze al, de natuur. In dit geval Park Sonsbeek. Twee kilometer en een pittig klimmetje verder al over gaat in Klarendal. Op enig moment betrad ik ook een flard Veluwe, en werd het genieten alleen maar groter. Het lichaam deed wat ik hoopte, redelijk makkelijk lopen, ondanks milde regen, plassen, en modder, boomstronken, en andere oneffenheden, klimmetje hier, afdaling daar. Ik zal niet zeggen dat ik vloog, maar soms kwam het bij zweven in de buurt. 

Ik zag de bladeren vallen, de takken druppen, het plotselinge open veld baden in een diffuus middaglicht. Ik ademde diep, ik rook van alles, ik was een met mijn lijf en het herfstspektakel om mij heen. In het moment, in de natuur, volledig gelukkig. Natuurlijk ging ik zo vaak mogelijk linksaf. Want, rechtsaf slaan er al genoeg in ons land. En natuurlijk zou ik eigenlijk lid moeten zijn van het NIVON, als ik het maar in mijn eigen tempo mag doen. 

Fijne zondag!