Dolf Jansen: Kuikens en struisvogels

Het is vandaag – dat zal u niet ontgaan zijn – Pasen. Omdat ik niet specifiek religieus verslaggever van Vroege Vogels ben zal ik niet het hele feest duiden. Maar het is in mijn ogen een dag in het voorjaar, die het trieste overlijden ooit van de Here Jezus weet te combineren met een haas, een mand vol eieren, een meubelboulevard, de kans op familieruzie, onzekere weersomstandigheden, hier en daar een camperfile, een feeststol, die niet voor iedereen feestelijk blijkt en de zekerheid dat je als strenge Christen gewoon je forse gezinsauto kunt inparkeren bij je favoriete kerk, zonder dat er een opdringerige journalist voor je bumper springt. Journalisten hebben namelijk een lang weekend om uit te rusten van hun gestook en gespring. Om eieren en feeststol te proppen en om te click en collecten bij een meubelboulevard naar keuze. Topdag dus! En ik moet denken aan kuikens, ik moet denken aan kuikentjes. U kent ze naar ik aanneem van de paginagrote advertenties van supermarkten, die of het nu Pasen, Pinkeren, Kerst of Sint-fucking-Juttemis is, eigenlijk altijd gaan over smullen, eten, drinken en genieten. Waar ik niets tegen heb hoor. Absoluut niet. Je ziet het me alleen niet af. Ik heb gewoon een hele hoge verbranding.

Ik zag van de week honderden, duizenden kuikentjes, die via een lopende band hardhandig naar een plek worden geleid waar ze worden verhakseld. Duizenden en naar ik aanneem per jaar miljoenen hele kleine gele levende wezens, die worden gedood. Ik ga de eerdere term niet nog een keer gebruiken omdat ik er misselijk van wordt. Ze worden gedood omdat ze economisch waardeloos zijn. Het zijn namelijk hele kleine mannetjes. Nou vind ik de man in het algemeen, en in het bijzonder, ook vaak geregeld waardeloos. Een aantal exen van mij zit nu zo hard te knikken voor de radio, dat de ontvangst ervan begint te storen. Maar waar het me om gaat is dit: als een sector alles, alles afrekent op economisch belang is een leven, ook al is het zo’n piepklein leven, niks waard. En dan zijn allerlei andere zaken waar niet eenduidig een prijs of waarde op te plakken is, dat ook niet. U begrijpt, ik heb het over bos, landschap anderszins, luchtkwaliteit, gezondheid van mensen die toevallig in de buurt van een groot agrarisch complex wonen, of, zoals Q-koorts ons liet zien op het verkeerde moment langsfietste. Ik heb het over grondwater en bodemkwaliteit. Ik heb het over klimaat. Ik heb het over van alles waar ik het vaker over heb. Natuurlijk ook om wat tegenwicht te geven aan succesvolle struisvogelpolitieke clubs als Forum, PVV en Boer Burger Beweging. Waarbij opgemerkt dat de enige beweging, die ons kan redden, die is van de burger naar de boer toe en andersom. Want tegenover elkaar staan heeft weinig nut. En samen een land leefbaar en toekomstbestendig houden gecombineerd met een eerlijke beloning voor de hardwerkende agrariër lijkt mij de enige weg.

En mocht u zich afvragen hoe het toch komt dat de agrarische sector in zelf gegraven loopgraven zit waar ze alleen uitkomen als ze gesponsord door big agro onder de vlag van Farmers Defence Force naar het Malieveld of Binnenhof dieselen. Dat bleek onder meer vorige week via Zembla in de krant. Toen drie jaar geleden het klimaatakkoord eindelijk werd gesloten hebben LTO Nederland en de Rabobank ervoor gezorgd, dat het inkrimpen van de veestapel in ons land niet aan de orde en niet acceptabel was. Nu zijn we weer drie jaar verder en geloven veel boeren nog steeds dat hun belangen door die clubs, en door dat Defence Force en door het CDA ook echt worden gediend. Jammer, maar goed. Er zijn ook mensen die echt geloven, dat de eerdergenoemde Here Jezus stierf en weer opstond lang, lang voordat levende kuikentjes uw supermarktreclame kwamen opvrolijken.

Ik wens u een fijne zondag. En Pasen ook.