Dolf Jansen: Hierrrr

Voor mijn werk als columnist van dit onvolprezen programma probeer ik - dat begrijpt u - zo vaak mogelijk, zo dicht mogelijk bij de natuur te zijn. Ik geef toe dat het in mijn geval vaak betekent dat ik er in redelijk hoog tempo, gecorrigeerd naar leeftijd en talent, doorheen loop op hardloopschoentjes. Maar de andere kant daarvan is wel, dat ik meer afstand afleg, op meer plekken kom. Meer paden, meer heuveltjes, meer onverwachte open plekken inclusief een paar van die bruin behaarde runderen met zo’n blik van: ‘ja wij denken ook eigenlijk in Siberië thuis te horen, maar goed, het Spanderswoud, we doen het er maar mee’.

U merkt, door al ruim 40 jaar zoveel mogelijk door de natuur te draven, ga je de taal ook steeds beter spreken. Als loper ontmoet je de natuur door frisse lucht in je longen, de takken die langs je zwiepen, soms de regendruppels, soms de onverwacht felle zon tussen de bladeren door. De grond onder je voeten.

Bospad voelt weer anders dan een pad door de duinen. Een schelpenpad is lekker. Maar lekkerder dan bosgrond bedekt met dennennaalden is er eigenlijk niet. De natuur is er continu en komt middels elk zintuig binnen.

En dan ontmoet de loper de hond. De hond die ook wil hollen en en genieten, een hijgende hond die begrijpt dat hij die pezige loper in dat felgroene shirt en die nerveus gesneden tight gewoon lekker zijn ding moet laten doen. Goed zo. Lieve hond.

Of het is die andere hond, die eigenlijk aan de lijn moet, maar door zijn uitbater is losgelaten zodat hij geleund tegen een omgevallen boom een peuk kan roken en of zijn vriendin kan bellen. U begrijpt ik heb het over het minder verantwoordelijke baasje. De hond rookt niet. De hond stormt op een manier die je agressief zou kunnen noemen de bocht van het bospad om, alwaar de genoemde pezige loper aankomt. Met al een kilometer of 13 in de benen, en nog een kilometer of 6 te gaan, vandaag.

Dit was afgelopen dinsdag: Korversbos, niet ver van het Mediapark. Ik - want ik ben inderdaad genoemde loper in genoemd shirt en tight - ik schrik me, zoals dat in bepaalde wijken van de grote stad heet: de tyfus. Hond heeft hoge snelheid. Hond heeft open mond, of mag je bek zeggen? Ik zie tanden, ik zie slijm, ik denk ook iets van bloeddorst. Ik rem af, de hond nauwelijks.

We doen een moeizame moderne dans om elkaar heen. Hij zet zijn poten tegen mijn bovenbenen. Al het mooie van de natuur om me heen is in een klap verdwenen. Die hoge kromgewaaide bomen. Het beekje dat links klatert. De honderden vogels op zoek naar voer, nesten of een stukje voortplanting.

Ik zie alleen die hond, en angst. Er blijken twee baasjes bij te horen. Ik roep een slecht lopende zin, met hond en vasthouden en de bovengenoemde door schrik veroorzaakte longziekte. Zij antwoorden dat hij alleen maar wil spelen en dat hij niks doet. Ik antwoord door milde emotie overmand, dat het allemaal leuk en aardig is, maar dat ik dat dus niet weet he, op het moment dat er 70 kilo vechthond op mij afstuift.

Waarna ik hoor: Kom maar, Amber, blijf. Kortsluiting in mijn hoofd. Het monster heet Amber? Niet Brutus? Of Rambo? Of Thierry desnoods? Amber? Ik begin weer te joggen. En ik denk ja, Amber, Amber is geen naam voor een stoere angstaanjagende hond. Amber is een meisje van 11 dat Beyonce wil zijn, maar niet kan zingen, niet kan dansen en een bleek beugelbekkie heeft.

Een paar minuten later ben ik weer alleen met mijn glimlach, mijn loopschoentjes en mijn favoriete bospaden. Ik realiseer me dat Amber wel min of meer bleef na de opdracht blijf!. Dat maak je wel eens anders mee, en u ook.

Laat ik het zo zeggen - hierrr - betekent meestal helemaal niks, gezien de reactie daarop van de meeste honden. Maar goed, u weet dan wel dat u hond doof is. Of het lijkt een hond, maar het is eigenlijk een kat. Want daarvan is bekend dat ze volledig doen wat ze zelf willen. Altijd hierrrr of niet hier…

Ondertussen was ik weer alleen en midden in de natuur. Voor mezelf natuurlijk, maar ook voor u. Geachte Vroege luisteraar. Fijne zondag.

Of luister naar de column: