Dolf Jansen: Gras

Voor columnist Dolf Jansen heeft gras maaien iets meditatiefs. Als het soepel gaat althans. Want er groeit niet alleen gras, maar ook een door Satan bedacht kruipend kruid dat niet klein te krijgen is.

Lees hieronder de gehele column:

Ik heb het gras gemaaid. Ik heb het gras gemaaid, ik geef toe, deze openingszin pakt niet het directe niveau van ‘hier sta ik, ik kan niet anders’ of ‘ich bin ein Berliner’. Maar het eerste is zelfs door Luther nooit echt uitgesproken. En mijn Duits is gewoon niet zo goed als dat van John F. Kennedy. Dus ik houd het bij: Ik heb het gras gemaaid. Wat ook nog eens echt waar is. En zich in de natuur afspeelt. En wat even nodig was ook.  

Ik heb namelijk gras. Een aardig stuk gras. Het is te chaotisch om gazon te noemen. Het is veel te klein om in aantal voetbalvelden uit te drukken. Maar als je eenmaal aan het maaien slaat dan begrijp je wel dat het een serieuze zaak is. Zo serieus zelfs dat ik een aantal jaar geleden op deze plek vertelde dat ik in mijn enthousiasme mijn grasmaaier wist op te blazen als een formule 1 coureur zijn motor. In een tijd dat die nog gewoon mochten brullen en vervuilen, maar die tijd ligt ver achter mij.

Ik ben als mens en als grasmaaier zoveel verder gekomen. Ik voel, grasmaaien, als ik eenmaal lekker op gang ben, ook als een soort meditatieve bezigheid. Iets dat ik lang geleden, ik was een jaar of 13, 14, ook had met het huis-aan-huis bezorgen van kranten in een grote delen van Amsterdam Oost. Fiets tegen een pui. Stuk of 80 krantjes dubbelgeklapt onder mijn linker arm geklemd. En dan deur na deur na deur, bus na bus na bus dezelfde beweging. Een tot drie kranten uit het midden van het pak trekken, nog een extra keer dubbel, bus open gewipt, kranten erin en doorrrr.

Straat na straat, steeds dezelfde beweging. Steeds het langzaam lichter worden van de last onder mijn linkerarm. Steeds de drukinkt zwarter worden van mijn rechterhand. Niet nadenken!Bewegen, ademen, herhalen. Meditatief dus. Zoals grasmaaien. Als het soepel gaat althans.

Nu blijk ik, vandaar dat ik met u deel, niet alleen gras te hebben in mijn grasveld. Ik kom klaver tegen, en andere varianten, die een bevriende tuinvrouw voor mij heeft benoemd. Melkdistel, weegbree, akkerdistel. En een door Satan zelf bedachte variant met deels bovengrondse en deels ondergrondse wortelstelsels. En een verspreidingstempo vergelijkbaar met onwaarheden in de tweets van een bevriend staatshoofd in Washington DC.

Wat een vreselijk spul is dat zeg. Soms rij en maai ik er drie keer overheen, en nog steekt die kruipende boterbloem zijn tientallen middelvingertjes naar mij op, en straalt uit: ‘Noem je dat maaien? Magere prutser! Je zult echt meer mee moeten nemen om mij en mijn familie uit jouw grasveld te krijgen!’

U begrijpt dat ik weiger om bestrijdingsmiddelen te gebruiken. En googelen op vlammenwerper gaat zich toch ergens in je zoekgeschiedenis nestelen, dus ik maai er gewoon nog een keer overheen. Maar, voor u nu denkt dat ik wanhopig deze julimaand binnenrol, er gebeuren ook mooie dingen.  

Omdat ik niet helemaal op schema was qua maaien - het had ongeveer anderhalve week eerder moeten gebeuren - maar ja, werk, deadlines, seks, ik hoef u niks uit te leggen, had ik heel veel eer van mijn werk. Ik zag op elke strook waar ik twee keer overheen was geweest - 24 keer in geval van de kruipende boterbloem - het verschil tussen te lang en wild en onverzorgd, en mooi, kort, strak en bijna perfect.

Ik begreep opeens de lol van herenkapper zijn. Die met een tondeuse eigenlijk hetzelfde doet. Standje een, bijna op de hoofdhuid, zoemzoemzoemzoem, Tien minuten later is wat net nog een ongeregeld zooitje was, bijna perfect geworden. En ik gebruik inderdaad qua maaien de term ‘bijna perfect’. Omdat ik heb gemerkt, zoals wel vaker, dat de natuur mij als vriend ziet, maar dan wel als een vriend, die hard aangepakt dit te worden.

Ik heb het idee, dat ondanks de droogte, die ons op allerlei manieren meer en meer gaat raken, mijn gras, maar zeker ook mijn plethora aan distels, op het moment dat ik voorbij ben met mijn maaimonster, direct weer op driedubbele snelheid gaat groeien. Dat, als ik te lang zou stilstaan, omdat zich een briljante gedachte in mijn hersenpan ontwikkelt, of vier dichtregels, of drie dingen die ik op mijn boodschappenlijstje moet zetten, dat dan die kruipende boterbloem, zich om mijn enkels zou wikkelen om mij binnen de kortste keren even goed een te maken met de natuur.

Terwijl ik zo geniet van het moment dat ik mijn nog na-rokende maaier naar haar schuurtje rij, en dan zie dat ik een kortstondig grasparadijs heb gecreëerd. Een groen meesterwerk. Een Center Court, waarop elke toptennisser, die zich vooral had laat testen, welkom zou zijn. En dat moment, daar doe ik het voor. En het moment dat ik me realiseer dat mijn grasveld alweer bijna toe is aan een volgende maaibeurt.

Ik zeg prettige zondag.