Dolf Jansen: Geen boer

Afgelopen week schreef ik de volgende zin op, willekeurig, maar uiteindelijk keurig gerangschikt. Het is geen column, het is geen gedicht. Het is wat er in mijn hoofd ontstond.

Ik ben geen boer, ik heb geen trekker. Een tractor heb ik ook niet. Ik werk wel heel hard. Ik moet wel eens vroeg op, bijna nooit heel vroeg, maar ik vind vroeg al vrij snel voelen als heel vroeg. Ik heb geen klompen, geen overall, geen mestboekhouding. Ik heb wel vier kippen. Maar die kijken me meestal zo minachtend aan dat ik ze beter niet als argument kan gebruiken.

Ik ben geen boer, maar ik begrijp je boosheid. Ik heb nog nooit een historisch lange file veroorzaakt. Ik ben nog nooit met een trekker over de hekken heengereden, om naar een plek te komen waar volgens afspraak hekken omheen stonden. Ik heb nog nooit een racistische vlag laten wapperen. Ik heb nog nooit Kamerleden toegesnauwd dat ze terug moeten naar hun eigen land. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat iedereen tegen me is.

Ik heb wel vaak een ander gevoel gehad waar helemaal geen reden voor bleek te bestaan, maar ja. Als je je eenmaal wentelt in een gevoel kom je er niet zo snel uit. Een beetje als een varken en modder, denk ik. Denk ik, want ik ben natuurlijk geen boer, varkens of anderszins.

Ik heb vaak gedemonstreerd, ik heb mijn stem vaak laten horen. Ik heb nog nooit staan krimpen van schaamte, als op het podium een organisator van mijn demonstratie, iemand die de moed had een minder populaire boodschap te komen overbrengen, het woord ontnam. Laat staan, dat ik stond toe te kijken hoe iemand op hoge toon de minister op het podium vertelde dat ze er een zooitje van gemaakt had. Terwijl de minister nou bij uitstek diegene is die tegen allerlei feiten en ontwikkelingen in zich volledig inzet voor al die mannen en vrouwen op het modderige Malieveld. Pfff.

Ik heb nog nooit met enige trots naar Henk Bleker en Theo Hiddema staan kijken. Ik ben geen boer. Soms zou ik willen dat ik boer was. Of op zijn minst een ‘placeboer’. Iemand die doet alsof hij vroeg opstaat. 

Soms zou ik willen dat ik de woorden kon vinden. De woorden om al die hardwerkenden klompdragenden, buitenlucht frisruikenden, trekkerrijdenden duidelijk te maken dat hun belangen echt echt echt niet gediend worden door politici, die al die jaren hebben gedaan alsof we op dezelfde weg konden voortgaan. Niet gediend worden door populisten, die zo snel mogelijk al die Europese subsidies willen afschaffen waar de halve sector op draait. Niet gediend worden door de hoofd leugens en gelul van LTO Nederland, die natuur als obstakel ziet. En al helemaal niet door Rabo en supermarkt inkoopcombinaties, die je uitwringen tot je niet meer kunt. 

Ik ben geen boer. Maar ik begrijp je boosheid. Soms. O ja. Respect en waardering is niet iets dat je op hoge toon kunt eisen, dat is iets wat je verdient. Door wie je bent, hoe je je gedraagt. En, door hoe hard je werkt. Op welk tijdstip dan ook.

Fijne zondag