Dolf Jansen: De macht van de natuur

Een jaar of tien geleden stond ik aan de rand van de Grand Canyon, op de rim, ik keek in en over dat onwaarschijnlijke stuk aarde. Wellicht was u er ooit zelf, wellicht ook niet, maar als er een plek is waar je je beseft dat je als mens niet veel meer bent dan een stofje in de wind, een vliegenpoepje op de voorruit van de evolutie, dan is het wel die plek. De diepte is niet te bevatten, de overkant is meestal onzichtbaar, je ziet de macht vd natuur, verleden, heden en toekomst, de schepping zo u wilt, of gewoon de geologische krachten die dit op de een of andere manier gevormd hebben, niet te bevatten en mede daarom zo mooi. Het lukte me, toen, die dinsdagmiddag, de vele Amerikanen met hun overdreven grote auto’s en bijpassende stemmen te vergeten, ik stelde zelfs het vervolg van mijn duurloop uit, en dat wil in mijn geval wel wat zeggen. Ik haalde diep adem, en nog eens en nog eens, alsof zelfs de zuurstof op die plek magisch was. Dat bleek trouwens niet helemaal het geval, want 14 kilometer later was ik gewoon een beetje moe, zoals het hoort.

Wij, de mens zeg maar, ik generaliseer even, wij denken dat we heel wat zijn, wij denken dat we de baas zijn op deze aardkloot, en gedragen ons op allerlei plekken ook zo. Ik had het hier vorige maand over vernietiging van landschap om kolen of schaliegas te winnen, we weten dat het kwa olie en andere fossiele brandstoffen als we ons even omdraaien net zo makkelijk gebeurt, bij Terschelling of in het Arctisch gebied. We trekken de aarde leeg, om onze manier van leven vol te houden, maar de aarde lacht ons uit, denk ik. Wij zijn een detail, dat is nooit leuk om te horen, maar ik denk dat het waar is. Wij kunnen de aarde niet aan, de aarde verdraagt ons, en over een paar duizend jaar zijn wij er niet meer en gaat het op deze planeet net zo makkelijk en lekker door, denk ik.

Ik geloof in de kracht van de mens en in de invloed die we kunnen hebben op onze eigen toekomst en ons eigen welzijn, dat weet u wellicht van allerlei uitingen mijnerzijds, de afgelopen 26 jaar. Een vulkaanuitbarsting kunnen wij niet voorkomen, net zo min als extreme weersomstandigheden, maar op allerlei andere manier hebben we wel invloed denk ik. In wat we wel en niet consumeren, bijvoorbeeld, in hoeveel energie we verbruiken, ook, en hoe we die energie opwekken natuurlijk.

Ik geloof wel eens dat het heerlijk moet zijn om klimaatverandering te ontkennen, en om al helemaal niet bezig te hoeven zijn met je eigen gedrag en keuzes, en de invloed die die hebben op onze toekomst op moeder aarde. Natuurlijk, sneeuw en gletsjers verdwijnen, we zien meer superstormen, Kenia ziet de thee-oogst door droogte bedreigd, de gemiddelde temperatuur stijgt, maar als je je ogen en oren dichthoudt is er niks aan de hand en loopt het stijgende water lekker langs je gezicht. Niks aan de hand….blub blub blub. Niks is makkelijker dan alles maar te laten gebeuren, en vooral zelf niet te veranderen, toch?

Hoe ironisch en triest is het dat twee Nederlandse onderzoekers die hoog in het noorden van Canada wilden aantonen hoe snel het ijs daar smelt, om het leven kwamen omdat ze door dat ijs zakten. Het zijn mensenlevens, het verdriet is groot, maar het is ook een soort symboliek. Terwijl vele anderen gewoon doordansen en roepen is dit de rand van de vulkaan….ik dacht het niet hoor, het is gewoon lekker warm hier en wat een vette lichtshow!

Er is een oud Indiaans lied dat, vrij vertaald, zegt: The old man said
the earth only endures / You spoke truly / you were right / Only the mountains live forever / only the earth endures…

Ik denk dat dat waar is, de aarde blijft en wij mogen er een tijdje wonen. Het wordt tijd dat we ons veel beter gaan gedragen.

We zagen deze week in Nepal op letterlijk en figuurlijk schokkende wijze hoe sterk de aarde is, en hoe fragiel wij zijn. Dat zal giro 555 niet oplossen, maar dat lijkt me absoluut geen reden uw medeleven daar niet financieel te onderbouwen. Dankuwel.