Dolf Jansen: Crisis, what crisis?

Ik ben een optimistisch mens, dat weet u wellicht. Ik meen me zelfs te herinneren dat mijn vorige column op deze plek van die toon was doordesemd. Omdat ik positieve ontwikkelingen zag en mooie initiatieven, die de aarde oprecht duurzamer en daardoor ook uiteindelijk ook leefbaarder gaan maken. Maar, zelfs een optimistisch mens mag het realisme niet uit het oog verliezen. En die realiteit is de afgelopen week weer eens op vele manieren hard binnengekomen. En daardoor door verbazing, misschien verbijstering aan mijn kant ook. En wellicht bij velen van u.

Ik noem even wat van die zaken. Ik ben niet eens de kranten van de week gaan terugbladeren. Dit zijn dingen die ik al schrijvende herinner. Extreem warm. Het is extreem warm in delen van Canada en het Noordwesten van de Verenigde Staten. En dan extreem warm op een niveau waar ze in Nevada of Dubai nauwelijks aan gewend zouden kunnen raken. Overal bromt en ratelt de airco en loeien de koelhuizen, waarbij de oplettende luisteraar natuurlijk doorheeft, dat hoe harder dat loeit en ratelt, hoe meer de atmosfeer opwarmt. Het is nog net geen vuur blussen met benzine, maar slim is het ook niet.

Ondertussen hebben wij een minister van Verkeer en Meer, die gewoon doorleeft in een economisch model van de jaren dertig of dertig jaar geleden, snelwegen verbreden en blijft inzetten op een vliegsector, die terug moet naar het niveau, dat we de afgelopen jaren gewend zijn geraakt. Want, zegt Cora, ‘met duurzame brandstof kan dat’. Tuurlijk, tuurlijk. En met elf voetballers op niveau, een bondscoach met durf en tegenstanders met een looprek zou Oranje ook kampioen kunnen worden.

Ondertussen denkt de agrarische- en vleessector aan van allesbehalve hun leven beteren. Maatregelen worden zo vaak overtreden dat het aan alle kanten stinkt. Zeker op het gebied van mest. En het zoveelste slachtbedrijf blijkt alle regels van dierenrechten en menselijkheid overboord te zetten om maar omzet te draaien. En, inderdaad, de agrarische- en vleessector hebben grote invloed op de klimaatcrisis en daarnaast ook nog eens een negatief op bodem- en luchtkwaliteit, natuurbehoud en volksgezondheid.

Ondertussen blijft het ABP gewoon investeren in de fossiele sector.Ondertussen moet Urgenda weer volgende juridische stappen gaan zetten.Ondertussen liegen politici dat de rechter op de stoel van de politiek gaat zitten, terwijl de Eerdmansen van deze wereld heel goed weten dat ze volstrekt nalatig zijn en hun werk niet doen en daarom die rechtelijke uitspraak aan de pantalon krijgen. Ondertussen blijft de geachte afgevaardigde Van der Plas van die partij met nogal wat B’s, onderzoeken aanhalen, waarvan zij ook wel weet dat ze evenveel met de waarheid over stikstofuitstoot of invloed van agrarische activiteiten te maken hebben als ik met operazang en aria’s anderszins.

Het gaat niet om feiten, het gaat om verwarring zaaien zodat mensen op een bepaald moment verzuchten dat ze het ook niet meer weten. Dat is vaak voldoende om de business as usual zo lang mogelijk vol te houden. Laat ik het anders zeggen: sinds Caroline in de Kamer zit schrijf je lobby, niet met 2, maar met 3 B’s.

En ondertussen neemt de vleesconsumptie niet af en de onnodige consumptie in het algemeen ook niet. Soms denk ik: we zijn de waanzin voorbij. Er is meer animo voor verzet tegen windmolens dan voor klimaatbeleid, omdat gewone mensen niet of niet genoeg worden meegenomen in beslissingen die hun leven en wonen gaan beïnvloeden. En dan zijn ze dus tegen. En tegenstanders in de ruimste zin van het klimaatbeleid hebben zich ingegraven in dat tegen. En gaan daar niet uitkomen, want gezichtsverlies, want links gelul, want het is wel vaker warm geweest op aarde.

Ik heb vandaag geen slimme conclusie voor u, maar voel dat er op een andere manier gekeken moet gaan worden naar alle zaken, die ik hierboven aanhaal. En ik hoop zo dat we die manier gaan vinden voordat het te laat is.

En nee, die aria van Puccini, gaat u inderdaad niet van mij horen nu. Dus dat veroorzaakt dan weer enigszins een prettige zondag.