Dick Ket: Perspectief

Vrienden van mij, die ik waarschuw als er ergens op een site een stukje van mij wordt geplaatst, zijn de laatste tijd van mening, dat mijn bijdrage aan een betere wereld, wat sikkeneurig of betweterig aan het worden is. Mijn humor en zelfspot is verdwenen. Vanzelfsprekend ben ik het hier niet mee eens. Aan toegeven heb ik een broertje dood. Maar op onbewaakte momenten - niemand aanwezig - merk zelfs ik, dat ik prikkelbaarder ben. Iets minder geduld op breng.

Ik heb een redelijk excuus. Mijn gezondheid gaat gestaag de verkeerde kant op. Mijn sociale contacten bestaan bijna alleen uit dates met artsen. Daar word ik niet blij van. Echter, dit is een ‘interne aangelegenheid’. Ik moet er trouwens voor waken, niet te veel in herhalingen te vallen.  Daarom dit keer dus een positieve bijdrage voor de site van Vroege Vogels.
 
We zien,  lezen of horen steeds vaker, dat veel diersoorten met uitsterven worden bedreigd. (Wacht even met commentaar, alles komt goed!)  De rode lijst wordt tot ergernis van menig bouwbedrijf, steeds langer. En van al die bedreigde diersoorten wordt een mens ook niet vrolijker. Laten we wel wezen. Ik voer derhalve gewoon diersoorten op, die niet bedreigd worden, zich kranig handhaven in onze natuur. Beesten met een toekomstperspectief. Een voorbeeld voor ons allen.

Neem nu de processierups! Ieder jaar, zo eind voorjaar, duiken die rupsen op. Een lust voor het oog, zoveel fauna in onze flora te zien. Verheugend toch, dat deze kerkgangers ondanks alle verwoede pogingen, die wij mensen ondernemen om zo’n lief rupsje uit te roeien, zich zo blijven vermenigvuldigen en onverstoord oprukken naar het noorden van ons land. De bedevaartroute in tegenovergestelde richting. ‘Op de route noord - zuid komt u spookrupsen tegemoet. Haal niet in, blijf rechts rijden, trap er niet op!’

Dan hebben we de Amerikaanse brulkikkers. Geen mariniers in opleiding, maar vierpotige springbeesten, die speciaal voor mij – bijna zo doof als een kwartel -  in de natuur zijn losgelaten. Onze lieve Heer denkt ook overal aan. Behalve die overtallige decibellen, zijn ze ook een stuk groter dan onze inheemse ‘fluisteraars’. Ik hoef er mijn bril niet voor op te zetten. Een  pracht beest, waarbij het gemak de mens dient.

En wat te denken van - ik meen de Amerikaanse zoetwaterkreeft - die regelmatig ons pad kruist, als ik onze hond in het Koeienbos uitlaat. Ontroerend om te zien, hoe deze scharenslijper ons heldhaftig, op zijn achterpoten staande, met ware doodsverachting, opwacht. Hij roept nog net geen Ivanhoooooo! En toch ‘hoor’ ik het. Uit respect voor zoveel heldhaftigheid,  loop ik  uit ontzag,  in een grote boog om hem heen.

Laten we eerlijk wezen, wij mensen doen het ook niet slecht. Ondanks alle rampen en  oorlogen neemt ons aantal toe. We lijken wel ratten. Daar is toch niks op tegen? Ik vind ratten, zeker de muskusratten, reuze leuk om te zien. Tenminste als zij leven. Drukke baasjes. Het is bovendien nog heel vermakelijk om te zien, hoe rattenvangers - zonder blokfluit tegenwoordig - met behulp van vallen en oranje vlaggetjes, trachten deze rattensoort uit te roeien. Tevergeefs, de rat behoort nu eenmaal tot de intelligentste diersoorten. Zo ver zullen wij het nooit schoppen.

Onze heilige koe, de auto dan? Ondanks het kaalplukbeleid van de overheid, neemt het aantal jaarlijks toe. Hartstikke goed toch! Voor de economie en het evenwicht in de natuur. Ze dunnen de gelederen van bijvoorbeeld herten, zwijnen en eenden uit. En padden, ook zo’n geliefd obstakel.  Het hangt een beetje van het seizoen af. Jagen vinden we verschrikkelijk. Behalve jagen met auto’s. Daar doen we allemaal aan mee. Het oude oerinstinct komt weer bij ons boven. Vooral als we een zebra+pad naderen.

Als ik dit tot nu toe positieve resultaat aan mijn kritische vrienden ter beoordeling voorleg, zijn ze kwaad, bijna verontwaardigd. ‘Dit is geen positieve bijdrage, man. Dit is een ecologische ramp! Uitroeien die beesten. Liever gisteren dan vandaag!  Waar ben je in Godsnaam mee bezig?’  Dat weet ik ook niet meer. Ik wilde een opgewekte  bijdrage leveren aan onze verloederende samenleving. Dat lukt dus niet. Ik word oud, ik kan de hemel niet meer bestormen. Daarom koop ik maar groene certificaten bij een blauwe leeuw , die ook op een lijst van bedreigde soorten staat. Ik blijf een padvinder.