Dick Ket: IJsvogel

Al zo’n jaar of dertig brengen wij een (korte) vakantie door in Zuid-Limburg. Ons uitgangspunt was altijd de monumentale hoeve ‘De Wijngaard’ in Gulpen. Door een toeval kwamen we aan dit adres, werkelijk een godsgeschenk. Want als wij op vakantie gingen, was het altijd onder het schone motto: samen uit, samen thuis!  Dus gingen de papegaaien, honden, katten en de stofzuiger mee! Alleen de vissen en konijnen bleven thuis. Om voor zo’n veestapel een comfortabel, betaalbaar onderdak te vinden, is knap lastig. Dat kan ik u verzekeren. Trouwens: om alles in de auto te krijgen ook.

De eigenaar van deze Hoeve was druk bezig met restauratie. Het stalgedeelte was uitgebrand. Daar moest een heel nieuw dak op. En de stal zelf moest onderverdeeld worden in acceptabele appartementen. Dagelijks was hij hiermee bezig. Hij drilboorde, timmerde en zaagde naar hartenlust. Vind onder die omstandigheden maar eens een gek, die wil vertoeven in het eerste appartement, dat opgeleverd werd. Wij dus! We zijn beiden doof en/of slechthorend. Dus die herrie hoorden we nauwelijks. Bovendien trokken we er de hele dag op uit met de honden. We hoefden alleen de weg over te steken om in de bossen te komen.

In die dertig jaar hebben we de aantrekkelijke bestanddelen van het uiterste zuiden van ons land, redelijk leren kennen. De vroedmanpad, de wijngaardslak, sporen van de bever, orchideeën, salamanders, de korenwolf, zinkviooltjes, de vlaaien, zoervleisj, de thee van Maastricht, brandende kaarsjes voor de madonna, het koor van de Servaas, André Rieu, carnaval, processies, de terrasjes van het O.L.V.plein, de grotten bij Canne & Kanne, Valkenburg en Maastricht, tientallen kerkjes, kerstmarkten en kastelen. Met als torenhoge favoriet: Château Neercanne. Het enige terrassenkasteel van Nederland. Waar je bovendien vorstelijk kunt eten. Je moet er wel even voor sparen. 

Ik kan zo nog wel een paar A4tjes vullen. Als ik u vertel, dat ik duizenden foto’s in die contreien heb geschoten - de fotograaf in Gulpen, die ze afdrukte, vertrouwde me toe: ‘Je ziet aan uw foto’s de liefde voor dit land!’ – en het zal u duidelijk zijn: ik heb iets met ons bergland. Ook irritatie, want hoewel ik veel zag, proefden en mocht ondergaan, de ijsvogel heb ik daar niet gezien. Ik dacht wel vaak ‘dat is hem’,  Maar dan was de wens slechts de vader van de gedachte. Ik ging hem overal zien. Op foto’s, films en dia’s.

Maar niet in ’t echt. Ik had de moed daarom al opgegeven om deze vogels in levende lijve te mogen aanschouwen. Tot wij in de uiterwaard van de Heerlijkheid Mariënwaerdt aan de Linge zaten te picknicken. Daar zag ik voor het eerst de ijsvogel. Als je hem eenmaal gezien hebt, heb je ook de zekerheid dat je hem gezien hebt. Twijfelen,  is niet mogelijk. Dat weet iedere ijsvogelaar. Dat ik mijn fototoestel niet schietklaar had, kon mij niet deren. Ik had de ijsvogel gezien. Mijn vrouw was stinkend jaloers. Want hoewel we daar nog uren idyllisch gezeten hebben in de zon, de vogel liet zich niet meer zien.

Thuisgekomen - ik woon in het westen in een piepkleine gemeente aan de Lek -vertelde ik aan iedereen, die het maar horen wilde: ’Ik heb de ijsvogel gezien!. Ik heb de ijsvogel gezien’. Mijn buren die toch al geen hoge pet van me ophebben - ik kom oorspronkelijk uit de stad - keken me wel erg meewarig aan. ‘Waarom al die drukte? Die vogel kan je bij ons ook zien. Iedere dag! Bij de rivier. (nota ben slechts 100 meter van mijn huis) Hij nestelt in de dijk!’ 

Mocht u ook naar de hoeve in Gulpen willen? Weet dan dat u van harte welkom bent: met kinderen. Dieren zijn taboe! De hoeve heeft namelijk nieuwe eigenaren gekregen.